😱 દીકરાએ પિતાને ઘરમાંથી કાઢ્યા, પણ પછી જે કર્યું એ જાણીને આઘાત લાગશે!

ધરતીકંપ આવ્યો હોય એમ, ઘરની શાંતિ અચાનક તૂટી પડી. “હવે પિતાજી, તમે હજુ સુધી કેમ તૈયાર નથી થયા?” ઘરમાં પ્રવેશતાની સાથે જ એક પરિચિત છતાં ગંભીર અવાજ સંભળાયો. આ અવાજ હતો રોહિતનો, જે તેના પિતા, કમલભાઈ, થી ઘણા સમયથી અલગ રહેતો હતો. રોહિતના લગ્ન પછી તરત જ કમલભાઈ પોતાના જૂના ઘરમાં એકલા રહેવા આવી ગયા હતા. આજે, રોહિત તેના પિતાના ઘરમાં આવીને આ શબ્દો બોલ્યો, અને ઉમેર્યું, “તમારું બેગ પણ હજુ તૈયાર નથી? મેં તમને ગઈકાલે રાત્રે જ ફોન કરીને જણાવ્યું હતું કે હું તમને આવતીકાલે તેડવા આવવાનો છું.”

કમલભાઈના ચહેરા પર એક અસ્પષ્ટ ચિંતા તરી આવી. “અરે દીકરા, પણ… ફરી પાછો હું એ ઘરમાં પ્રવેશ કરીશ, ફરી પાછા રોજની જેમ ઝઘડાઓ શરૂ થઈ જશે. એના કરતાં મને અહીં શાંતિથી રહેવા દે.” તેમનો અવાજ ધીમો અને ભરેલો હતો. “એટલું જ નહીં, આ ઘરમાં તારી માતાની યાદો પણ ભરાયેલી છે, એટલે અહીં જ રહેવા માંગુ છું.” તેમની આંખોમાં ભૂતકાળની ઝલક દેખાઈ રહી હતી, જાણે દરેક ખૂણો તેમની પત્ની, મંજુલાબેનની, હાજરીથી ભરેલો હોય.

રોહિતના હૃદયમાં પીડાનો એક નાનો સંચાર થયો. તે થોડો ભાવુક થઈ ગયો, તેમ છતાં તેણે સ્વસ્થતા જાળવીને કહ્યું, “પિતાજી, મમ્મીને ગયાને છ મહિના થઈ ગયા છે, અને તમારી તબિયત પણ હવે પહેલાં જેવી ઠીક રહેતી નથી. આવા સંજોગોમાં હું તમને એકલા છોડી શકીશ નહીં. તમે મારી સાથે ચાલો.” તેની આંખોમાં દૃઢ નિશ્ચય હતો, જે પિતા પ્રત્યેના તેના ઊંડા પ્રેમને વ્યક્ત કરતો હતો.

“અરે પણ એ ઘરમાં મારે…” કમલભાઈ હજી તેમનું વાક્ય પૂરું કરે તે પહેલાં જ રોહિતે તેમને રોક્યા અને દૃઢપણે કહ્યું, “હું તમને કહું છું એટલે તમારે આવવું જ પડશે.” તેનો અવાજ સત્તાવાહી નહોતો, પણ પ્રેમભર્યો આગ્રહ હતો, જે કમલભાઈને ચૂપ કરાવી ગયો. “પિતાજી, તમે ખોટી ચિંતા ન કરો. હવે મારી પત્ની, રિયા, પણ પહેલાં જેવી નથી. તે પણ તમને સ્વીકારવા માટે તૈયાર થઈ જશે. ગઈકાલે જ ડોક્ટરનો મને ફોન આવ્યો હતો. તેઓએ જણાવ્યું હતું કે તમારું ડાયાબિટીસનું સ્તર થોડું વધારે છે, એટલે વધારે સાવચેતી રાખવાની છે.” કહેતા કહેતા રોહિતે જાતે જ કમલભાઈનું બેગ પેક કરવાનું શરૂ કરી દીધું. તેની ક્રિયામાં એક પુત્રની ચિંતા સ્પષ્ટ દેખાતી હતી.

કમલભાઈએ ધીમેથી પૂછ્યું, “હું તારા સંસારમાં દખલગીરી કરવા નથી માંગતો. તે તારી વહુને વાત કરી હતી?” રોહિતે હસતાં હસતાં જવાબ આપ્યો, “પિતાજી, મારે એમાં એને શું વાત કરવી? મારી અને તેની વિચારસરણી થોડી અલગ અલગ છે.”

આખરે, રોહિત તેના પિતાજીને લઈને ઘરે આવ્યો. રિયાએ તેના સસરાને જોઈને ઔપચારિકતાપૂર્વક કહ્યું, “સારું થયું પિતાજી, તમે થોડા દિવસો માટે અહીં રહેવા આવી ગયા.” પરંતુ તેના શબ્દો કંઈક બીજું કહી રહ્યા હતા, અને તેના ચહેરા પરના હાવભાવ પણ કંઈક જુદું જ દર્શાવી રહ્યા હોય તેવું કમલભાઈને લાગ્યું. તેમને અનુભવાયું કે રિયાના મોં પરથી નીકળેલા શબ્દો અને તેના મનમાં ચાલતા વિચારો વચ્ચે એક મોટો ભેદ હતો.

એક સવારે, કમલભાઈ પોતાના રૂમમાંથી બહાર આવી રહ્યા હતા ત્યારે તેમણે રિયા અને રોહિતને વાત કરતાં સાંભળ્યા. રિયાએ રોહિતને પૂછ્યું, “પિતાજી અહીં કેટલો સમય સુધી રહેવાના છે?” રોહિતે તરત જ તેની પત્નીને જવાબ આપ્યો, “તે હવે અહીં જ રહેશે, કારણ કે પેલા ઘરે હવે તેમની સારસંભાળ રાખવા માટે કોઈ નથી.” રિયાએ ત્વરિત જવાબ આપ્યો, “અરે તો ત્યાં તમે કોઈ વ્યવસ્થા કરી શકો ને!” તેના અવાજમાં અણગમો સ્પષ્ટ હતો.

કમલભાઈએ આટલું સાંભળ્યું એટલે તેમને થયું કે ફરી પાછા બંને વચ્ચે વાત આગળ વધે તે પહેલાં તેઓ પોતાના જવાની તૈયારી કરવા લાગ્યા. તેમણે ધીમે ધીમે પોતાનો સામાન ભેગો કરવાનું શરૂ કર્યું. જ્યારે રોહિતે તેમને આમ કરતાં જોયા, ત્યારે તેણે તેમને રોક્યા. કમલભાઈએ રોહિતને કહ્યું, “હું તારા સંસારમાં સુખી છું અને તારા સંસારને હું બગાડવા માંગતો નથી. તું અને તારી પત્ની પ્રેમથી રહો. એમાં હું રાજી છું. અને હા, જ્યાં સુધી મારો સવાલ છે, તો હું મારી સારસંભાળ રાખી શકીશ.” તેમના અવાજમાં એક અદમ્ય સ્વાભિમાન હતું.