શહેરના એક પોશ વિસ્તારમાં આવેલા ભવ્ય બંગલામાં સવારની ચાની ચૂસકીઓ સાથે વાતાવરણમાં કડવાશ ભળી રહી હતી. કમળાબેને પોતાના ચશ્મા સહેજ સરખા કરતાં વહુ આરતી સામે જોયું, એમનું મોઢું ચિંતિત અને નારાજ દેખાતું હતું, જાણે કોઈ મોટી આફત આવી પડી હોય.
“આરતી,” કમળાબેને શરૂઆત કરી, અવાજમાં સહેજ મૂછ મરડવાનો ભાવ હતો, “કાલે રાત્રે મારા રૂમનું એ.સી. કેમ બંધ કરી દીધું હતું? અરેરે, કેટલી બેચેની થઈ! ઉંઘ જ ના આવી આખી રાત. આપણા ઘરમાં તો રાત-દિવસ એ.સી. ચાલે તોયે વીજળી બિલની ચિંતા ન હોય, તારા પિયર જેવું થોડું છે કે દસ માણસ વચ્ચે એક કુલર ચાલતું હોય ને બધા એક જ ઓરડામાં ગોદડાં તાણીને સૂઈ જાય. ખબર નહીં ત્યાં લોકોને શ્વાસ લેવાનીયે હવા કઈ રીતે મળતી હશે! સાવ કંજૂસાઈ ભરેલી જીંદગી!”
એમણે વાત લંબાવતા ઉમેર્યું, “હમણાં વેકેશન પડશે ને મારો લાડલો ચીન્ટુ મામાના ઘરે જશે. રામ જાણે મારા દીકરાને ત્યાં ઉંઘ આવશે કે કેમ? અહીં તો ઠંડક ને સગવડમાં ઉછર્યો છે.”
આરતી આ કડવા વેણ સાંભળીને અંદરથી સહેજ કંપી, પણ ચહેરા પર કોઈ ભાવ આવવા દીધા વગર શાંતિથી પૂછ્યું, “ચા બનાવું, મમ્મી?” એણે વાતને અવગણીને પરિસ્થિતિને હળવી કરવાનો પ્રયાસ કર્યો.
“હા, બનાવી દે. અને સાંભળ, ચીન્ટુને ફ્રીઝમાંથી કેક આપજે. એને બહુ ભાવે છે,” કમળાબેને તરત જ ચીન્ટુની ફરમાઈશ કરી.
આરતીના મનમાં થોડી ખચકાહટ થઈ. કાલે જ તો ચીન્ટુએ ચોકલેટનો આખો બાર પૂરો કર્યો હતો. રોજ રોજ આવી મીઠાઈઓ ખવડાવવી એના સ્વાસ્થ્ય માટે સારું નહોતું. “મમ્મી,” આરતીએ નરમાશથી કહ્યું, “કાલે જ એણે ચોકલેટ ખાધી હતી. રોજ રોજ આવી ટેવ પડશે તો મુશ્કેલી થશે. આવતા અઠવાડિયે હું તાજી કેક બનાવીને ખવડાવીશ.”
કમળાબેનનો ચહેરો તરત જ કડક થઈ ગયો. “જો ટેવ પડી જશે તોયે શું ફરક પડે છે? આપણે ત્યાં કોઈ વાતની કમી નથી. તું તારા નાના ઘરની નાની વાતો અહીં લાવવાનું બંધ કર. આઠ વર્ષ થઈ ગયાં તારાં લગ્નને, પણ હજુ સુધી આ ઘરની રીતભાત શીખી નથી! એવું નથી કે તારા પિયરથી આવીને અહીં બધું બદલી નાખે!”
વાત આગળ વધે એ પહેલાં જ બેડરૂમમાંથી આરતીના પતિ સુરેશનો અવાજ આવ્યો, “આરતી! મારો રૂમાલ નથી મળતો, ક્યાં મૂક્યો છે? જલદી શોધી આપને!”
“આવું છું,” કહીને આરતી જાણે બચી ગઈ હોય એમ ઉતાવળે પગલે રૂમ તરફ વળી.
સુરેશ રૂમમાં વસ્તુઓ ફંફોળી રહ્યો હતો. “આ રહ્યો, ઓશિકાની બાજુમાં જ છે,” આરતીએ રૂમાલ શોધી આપ્યો.
“સારું, નાસ્તો તૈયાર છે મારો?” સુરેશે પૂછ્યું.
“હા, નીચે આવી જાઓ. અને ચીન્ટુને પણ કહી દો કે નાસ્તો કરી લે,” આરતીએ કહ્યું.
ડાઈનિંગ ટેબલ પર આરતી નાસ્તો પીરસી રહી હતી. ચીન્ટુ આવીને ખુરશી પર બેઠો. “લે બેટા ચીન્ટુ, સેન્ડવીચ અને કેળું. જલદી ખાઈ લે પછી ડ્રોઈંગ ક્લાસમાં જવાનું છે,” આરતીએ પ્રેમથી કહ્યું.
પણ ચીન્ટુએ નાસ્તાની પ્લેટને સહેજ ધક્કો મારીને મોઢું ચડાવ્યું, “મારે નથી ખાવું!”