સુરતના એક મોટા વેપારી, જેમનું નામ હતું શ્રીકાંત શેઠ. ધન-દૌલતનો તો જાણે એમની પાસે ભંડાર હતો. પરંતુ એનાથી પણ મોટો ભંડાર હતો એમના હૃદયમાં. ભક્તિ અને ધર્મ પ્રત્યે એમની શ્રદ્ધા અફાટ હતી. આમ તો દરેક ધાર્મિક પ્રસંગોની ઉજવણી થતી જ રહે, પણ એકવાર એમના મનમાં વિચાર આવ્યો કે ચાલો, આ વખતે ભગવાન વિષ્ણુની કથા એટલે કે સત્યનારાયણ ભગવાનની કથાનું આયોજન કરીએ.
કથા પૂરી થઈ, આરતી થઈ અને પછી પૂજારીજીએ શ્રીકાંત શેઠને બોલાવીને કહ્યું, “શેઠ, સત્યનારાયણ ભગવાનની કૃપાથી તો બધું સુખ જ છે. પણ જો પિતૃઓનો મોક્ષ થાય તો એનાથી મોટી શાંતિ કઈ હોઈ શકે? આપ એકવાર શ્રીમદ્ ભાગવત સપ્તાહનું આયોજન કરો.” શેઠે તરત જ માથું હલાવીને હા પાડી દીધી. પૂજારીજીએ જોયું કે શેઠનો ભાવ સાચો છે, તો થોડા દિવસ પછીનું સારું મુહૂર્ત પણ કાઢી આપ્યું.
કથાની તૈયારીઓ પૂરજોશમાં શરૂ થઈ ગઈ. આખા ગામમાં જાણે ઉત્સવનો માહોલ છવાઈ ગયો. સૌથી મહત્વનું અને અઘરું કામ હતું પ્રસાદીનું. સવારના નાસ્તાથી લઈને રાત્રિના ભોજન સુધી, સેંકડો ભક્તોની ભોજન વ્યવસ્થા સંભાળવી એ કોઈ નાનીસુની વાત નહોતી. આ જવાબદારી એમને બાજુના ગામમાં રહેતા એક મહિલા, જેમનું નામ હતું ચંપાબેન, એમને સોંપી. ચંપાબેન ભલે ગરીબ હતા, પણ એમના હાથમાં જાદુ હતો. એમનું બનાવેલું ભોજન એકવાર જે કોઈ ખાય, એ આંગળા ચાટતો રહી જાય.
કથાનો પહેલો દિવસ આવ્યો. શાસ્ત્રીજીએ કથા શરૂ કરી અને પહેલા જ દિવસે એમણે ગાયત્રી મંત્રનો મહિમા સમજાવ્યો. એમણે કહ્યું કે આ મંત્રમાં એટલી શક્તિ છે કે જો એકાગ્રતાથી એનો જાપ કરવામાં આવે, તો મનુષ્ય સંસારરૂપી સાગરને પાર કરી જાય અને જન્મ-મરણના બંધનમાંથી મુક્ત થઈ જાય. આ વાત ચંપાબેનના કાનમાં પડી, અને એમના ભોળા મનમાં ઊંડી ઊતરી ગઈ. તેઓ રસોઈ કરતાં કરતાં પણ કથા પર ધ્યાન આપતા હતા, અને શાસ્ત્રીજીના શબ્દો જાણે એમના હૃદયમાં વસી ગયા.
આમ ને આમ, એક પછી એક દિવસ પસાર થતો ગયો. ચંપાબેન સવારથી સાંજ સુધી રસોઈ બનાવતા રહે અને સાથે સાથે કથા પણ સાંભળતા રહે. ખાસ કરીને ગાયત્રી મંત્રનો જે મહિમા શાસ્ત્રીજીએ વર્ણવ્યો હતો, એ એમને સતત યાદ રહેતો. કથાના અંતિમ દિવસે, જ્યારે કથા પૂર્ણ થવાની તૈયારી હતી, ત્યારે ચંપાબેન થોડા વહેલા આવી ગયા. એમણે રસોઈનું કામ પૂરું કરી, હાથ ધોઈ, અને શાસ્ત્રીજી પાસે જઈને નમ્રતાપૂર્વક પ્રણામ કર્યા.
“શાસ્ત્રીજી,” ચંપાબેન બોલ્યા, “મારી એક વિનંતી છે.”
શાસ્ત્રીજીએ સ્મિત સાથે કહ્યું, “બોલો બેટા, શી વાત છે?”
ચંપાબેને કહ્યું, “હું એક ગરીબ મહિલા છું. આ સાત દિવસ મેં મારા હાથે બનાવેલું ભોજન સેંકડો લોકોને પીરસ્યું છે. આપને વિનંતી કરું છું કે કથા પૂરી થયા પછી આપ મારા ઘરે આવીને પ્રસાદી લ્યો.”
આ વાત સાંભળીને શ્રીકાંત શેઠ ગુસ્સે થઈ ગયા. એમણે કહ્યું, “અરે ચંપા! તારા જેવા ગરીબના ઘરે શાસ્ત્રીજી પ્રસાદ લેવા આવે? તું શું ખવડાવીશ એમને?”