આજનું આખું ઘર આનંદ અને ઉમંગથી છલકાઈ રહ્યું હતું. આંગણામાં મહેંદીની સુગંધ હજુ તાજી જ હતી, અને આખા ઘરની દીવાલો પર દીકરીના લગ્નની શરણાઈના સૂર ગુંજી રહ્યા હતા. પણ આ વખતે વાત કંઈક અલગ હતી. નવવધૂ બનીને સાસરે ગયેલી ઘરની દીકરી, રુહી, પહેલીવાર પાછી પિયર આવવાની હતી. સાથે એનો વર, આકાશ પણ આવવાનો હતો. બધા એમની રાહ જોતા હતા અને એમના સ્વાગતની તૈયારીઓ ચાલી રહી હતી.
દાદીમાએ રુહીની પ્રિય વાનગીઓનું લિસ્ટ બનાવ્યું હતું, મમ્મીએ ઘરની સજાવટનું કામ સંભાળ્યું હતું અને પપ્પા રેલવે સ્ટેશન કોણ લેવા જશે એની ચર્ચા કરી રહ્યા હતા. આ હરખના માહોલમાં અચાનક એક કડક અને ઊંચો અવાજ ગુંજી ઊઠ્યો. ઘરના દીકરા, રોહને એકદમ ગુસ્સાથી કહ્યું, “આટલું બધું દેવાની શું જરૂર છે? ભાઈ, કેટલો બધો ખર્ચો કરો છો! અને સ્ટેશને તેડવા જવાની શું જરૂર છે? એ લોકો કંઈ નાના છોકરા નથી. ટેક્સી કરીને આવી જશે. હું તો કોઈને લેવા નહીં જાઉં, એ ચોખ્ખું કહી દઉં છું.”
રોહનના મોઢેથી આવા શબ્દો સાંભળીને દાદીમા એકદમ ગભરાઈ ગયાં. એમને પોતાના કાન પર વિશ્વાસ ન થયો. એમણે રોહનને પૂછ્યું, “બેટા, આ તું શું બોલે છે? ઘરમાં ત્રણ-ત્રણ ગાડીઓ ઊભી છે અને દીકરી-જમાઈ ટેક્સી કરીને આવે તો આપણું કેવું લાગે? લોકો શું કહેશે? એમનું માન-સન્માન શું રાખ્યું કહેવાય? અને જો સાસરીમાં આ વાત જશે તો આપણી આબરૂનું શું થશે?”
રોહનના પપ્પા, સુધાકરભાઈ પણ રોહનનો ગુસ્સો જોઈને લાલઘૂમ થઈ ગયા. એમણે રોહનને કહ્યું, “ચૂપ થા! તને કંઈ તકલીફ હોય તો તું ઘરે જ બેસ. હું જાઉં છું રુહી અને આકાશને લેવા.” સુધાકરભાઈનો ગુમાવેલો સ્વર જોઈને રોહન વધુ ભડક્યો અને બોલ્યો, “અને આટલો બધો સામાન અને ભેટસોગાદોનો ખર્ચો કેમ? લગ્નમાં ક્યાં આપણે કંઈ ઓછું આપ્યું છે? હવે આટલા પૈસા વેડફવાનો શું મતલબ છે?”
“એક શબ્દ પણ વધુ બોલીશ તો જીભ ખેંચી લઈશ!” સુધાકરભાઈએ રોહનને ધમકાવતા કહ્યું, “મૂર્ખ! તને કઈ ખબર પડે છે? મેં તારી પાસે કંઈ પૈસા માંગ્યા છે? આ મારા પૈસા છે અને હું મારા પૈસાથી ખર્ચ કરું છું. તું મને રોકવાવાળો કોણ? તારું મગજ ઠેકાણે રાખ!”
આ દરમિયાન, રોહન ધીમા અવાજે પણ કડવાશથી બોલ્યો, “જ્યારે જુઓ ત્યારે પિયર ચાલ્યાં આવે છે! સાસરીમાં કંઈ કામકાજ છે કે નહીં?” આ શબ્દો સાંભળીને સુધાકરભાઈનો ગુસ્સો સાતમા આસમાને પહોંચી ગયો. એમણે રોહનને અટકાવતા કહ્યું, “આ ઘરની દીકરી છે, એની મરજી હોય ત્યારે અહીં આવી શકે છે. આ ઘર પર જેટલો તારો હક છે, એટલો જ રુહીનો પણ છે.”
દાદીમા પણ વચ્ચે બોલ્યાં, “આ મારી દીકરી છે. આ એનું પણ ઘર છે. એને જેટલા દિવસ રહેવું હોય એટલા દિવસ રહી શકે છે. તું આટલો બધો ગુસ્સે કેમ છે? શું થયું છે તને?”