બાપુજીએ નીચે રહેવાની જીદ કરી તો દિકરાએ કારણ પુછ્યુ, બાપુજી એ આપ્યો એવો જવાબ કે દિકરાની આંખમાંથી…
ધીમે ધીમે બાપુજીની તબિયત પણ સુધરી રહી હતી, અને તેઓ ઘણી વખત છોકરાઓ સાથે બેસીને વાતો ચિતો કરતાં તેમની સાથે રમતા પણ ખરા.
એક દિવસ દીકરો ઘરે આવ્યો તો ઘરનો દરવાજો ખોલતાની સાથે તેને સાંભળ્યું કે પોતાનો છોકરો દાદા ને કહી રહ્યો છે કે દાદા મને મારો બોલ ફેકો, આ સાંભળતાની સાથે જ તેને પોતાના દીકરાને કહ્યું થોડા મોટા અવાજથી કહ્યું કે નિર્મલ તું શું કરી રહ્યો છે? દાદા હવે ઘરડા થઇ ગયા છે તેને આવા કામ માટે ન હેરાન કર, તેને આરામ કરવા દે.
એટલે એના દીકરા એ તરત જ જવાબ આપ્યો કે પપ્પા દાદા તો રોજ મારો બોલ મને ફેકે છે અને અમે દરરોજ રમીએ છીએ.
શું? એક આશ્ચર્ય ભાવ સાથે નિર્મલના પિતાએ તેના પિતા તરફ જોયું.
તો બાપુજીએ કહ્યું કે દીકરા તે મને ઉપર જે સુખ સગવડતા વાળો રૂમ આપ્યો હતો તેમાં કોઈ જાતનો વાંધો ન હતો અને દરેક સુવિધાઓ પૂરી પાડતી હતી અને મને ત્યાં બીજો કોઇ જ વાંધો ન હતો. પરંતુ ત્યાં આપણા લોકોનો સાથ સહકાર હતો નહીં, હું બાળકો સાથે હળી-મળીને રમી શકતો નહીં કે વાતચીત પણ કરી શકતો નહીં. બસ ખાલી જમવા પૂરતું જ તમારી સાથે વાતચીત થતી.
જ્યારથી તેં મારો રૂમ નીચે શિફ્ટ કર્યો છે ત્યારથી હું અહીં ફળિયામાં ઘણો સમય વિતાવો છું અને સાંજે બધા છોકરાઓ સાથે હળી મળીને તેમની જોડે નાના બાળકની જેમ આનંદ પણ કરું છું.
પિતાજી કહી રહ્યા હતા અને તેનો દીકરો સાંભળી જ રહ્યો હતો તેની આંખો પણ ભીની થઈ ગઈ હતી, પછી તેને તેની ભૂલ સમજાણી કે પિતાને આપણે કદાચ ભૌતિક સુખ-સગવડતા તો ઘણી આપી દીધી હતી પરંતુ આપણા સાથની જરૂર હતી તે તેઓને મળતો ન હતો આપણી લાગણીની હુંફ મળતી ન હતી.
એટલે જ કદાચ કહેવાય છે કે ઘરડા વ્યક્તિઓનું સન્માન કરવું જોઈએ આ જ આપણી ધરોહર છે. ઘરડા વ્યક્તિઓએ એવા વૃક્ષ છે જે થોડા કડવા હશે પરંતુ તેના ફળ બેશક મીઠા હોય છે અને તેના છાયા નો મુકાબલો કોઈ સાથે થઈ શકે તેમ નથી.
જો તમને આ સ્ટોરી સારી લાગી હોય તો દરેક લોકો સુધી શેર કરજો અને આ સ્ટોરી ને કમેન્ટમાં રેટિંગ પણ આપજો.
