રિદ્ધિ ધ્યાનથી સાંભળી રહી હતી.
“મારી ત્રણ મહિનાની એક યોજના છે આપણે તારા સાસરીના બધા લોકો વિરુદ્ધ કેસ કરીશું પણ એક શરતે,” ભદ્રેશભાઈએ કહ્યું. “તારે ત્રણ મહિના સુધી તારા સાસુની દરેક વાત માનવાની છે. તેમની સેવા કરવાની છે. મીઠાશથી વર્તવાનું છે. કોઈ ફરિયાદ નહીં, કોઈ વિરોધ નહીં.”
રિદ્ધિની આંખો પહોળી થઈ ગઈ. “પણ પપ્પા, આ તો શક્ય નથી!”
ભદ્રેશભાઈ હસ્યા. “ત્રણ મહિના બાદ આપણે ગંભીર પગલાં લઈશું, અને તારા સાસરીના લોકો વિરુદ્ધ ફરિયાદ નોંધાવશું, તું મારી વાત માનીશ?”
રિદ્ધિએ અનિચ્છાએ માથું હલાવ્યું. “સારું, ત્રણ મહિના.”
સાસરિયામાં પાછા ફર્યા બાદ, રિદ્ધિએ એક અલગ રસ્તો અપનાવ્યો. મીનાક્ષીબેન જ્યારે તેને ટોકતાં, “આ ભાત તો બગડી ગયા,” ત્યારે તે શાંતિથી કહેતી, “હા મમ્મી, હવે ધ્યાન રાખીશ.”
સવારે સૌથી પહેલા ઊઠીને સાસુને ચા આપતી. તેમના પગ દબાવતી. ધીરે ધીરે, અજાણતા જ, મીનાક્ષીબેનના સ્વભાવમાં પરિવર્તન આવવા લાગ્યું.
“આજે તું આરામ કર, હું રસોઈ બનાવી લઈશ,” એક દિવસ મીનાક્ષીબેને કહ્યું, જ્યારે રિદ્ધિને માથાનો દુખાવો હતો. આવા તો અનેક બનાવો બનવા લાગ્યા અને બંને એકબીજાની વધુ નજીક આવવા લાગ્યા.
બે મહિના વીતી ગયા. ત્રીજા મહિનાની શરૂઆતમાં, એક દિવસ રિદ્ધિ રસોડામાં હતી ત્યારે મીનાક્ષીબેન અચાનક પાછળથી આવ્યા અને તેને ભેટી પડ્યા.
“તું મારી દીકરી જેવી છે, રિદ્ધિ,” તેમની આંખોમાં પાણી હતાં. “મેં તને ખૂબ હેરાન કરી, માફ કર.”
રિદ્ધિની આંખો પણ ભીની થઈ ગઈ. તે રાત્રે તેણે પિતાને ફોન કર્યો.
“પપ્પા, મારે હવે કોઈ ફરિયાદ નથી કરવી. મારા સાસુ મને ખૂબ પ્રેમ કરે છે.”
ભદ્રેશભાઈ સામે છેડે હસી પડ્યા. “મને ખબર હતી કે આવું જ થશે. જો તું કોઈને બદલવા માંગે છે, તો પહેલા તારે બદલાવું પડશે.”
ત્રણ મહિના પૂરા થયા ત્યારે, મીનાક્ષીબેન અને રિદ્ધિ એકબીજાની સખી બની ચૂક્યા હતા. તેઓ સાથે રસોઈ બનાવતા, સાથે ટીવી જોતા, સાથે મંદિરે જતા.
“મને કદી દીકરી નહોતી,” એક દિવસ મીનાક્ષીબેને કહ્યું. “પણ હવે તું છે.”
રિદ્ધિને હવે સમજાયું કે તેના પિતાએ તેને જીવનનો કેવો અમૂલ્ય પાઠ શીખવ્યો હતો. પ્રેમ અને ધૈર્ય એવા અદ્રશ્ય પથ્થર છે, જેના પર ઊભા રહીને આપણે કોઈ પણ સંબંધની નદી પાર કરી શકીએ છીએ.
સૌમ્ય સાથેના રિદ્ધિના પ્રેમમાં પણ નવો રંગ ભળ્યો હતો. હવે તેઓ બંને સાચા અર્થમાં એક પરિવાર હતા.
જો આ સ્ટોરી તમને પસંદ પડી હોય તો દરેક લોકો સાથે શેર કરજો તેમજ આ સ્ટોરીને કમેન્ટમાં 1 થી 10 ની વચ્ચે રેટિંગ પણ આપજો.