આજે મંજુલાબેનનું હૃદય આનંદ અને સંતોષથી છલકાઈ રહ્યું હતું. ગઈકાલે જ તેમના લાડકા પુત્ર અમરના લગ્ન ખૂબ જ ધામધૂમથી અને કોઈ પણ વિઘ્ન વિના સંપન્ન થયા હતા. આખો દિવસ મહેમાનોની અવરજવર, રિવાજોની પળોજણ અને લગ્નગીતોની રમઝટ બાદ, ઘરમાં હવે એક પ્રકારની શાંતિ છવાઈ ગઈ હતી. એક વર્ષ પહેલાં જ તેમણે પોતાની વહાલી દીકરી નેહાના લગ્ન પણ સુખરૂપ પાર પાડ્યા હતા. નેહા પોતાના સાસરીમાં ખૂબ જ સુખી હતી, તેના સમાચાર અને તેનો હસતો ચહેરો જોઈને મંજુલાબેનને હંમેશા નિરાંત રહેતી હતી.
હવે પુત્રના લગ્ન પણ સફળતાપૂર્વક સંપન્ન થતાં, જાણે માથેથી મોટો ભાર ઉતરી ગયો હોય તેવી હળવાશ અને સંતોષ મંજુલાબેન અનુભવી રહ્યા હતા. તેઓ પોતાના રૂમમાં આરામથી બેઠા હતા, મનમાં બધી સારી પળો અને પ્રસંગો વાગોળી રહ્યા હતા. ત્યાં જ, તેમની દીકરી નેહા ધીમે પગલે રૂમમાં આવી અને તેમની નજીક, જમીન પર જ, બેસી ગઈ. તેના ચહેરા પર મિશ્ર ભાવ હતો – પિયર છોડવાની ઉદાસી અને સાસરે પાછા જવાની ફરજનું ભાન.
નેહાએ નરમાશથી વાત શરૂ કરી, “મમ્મી, હવે મારે નીકળવું પડશે.”
આ શબ્દો સાંભળતા જ મંજુલાબેનના હૃદયમાં એક ચમકારો થયો. દીકરી ગમે તેટલા દિવસથી પિયર હોય, પણ જ્યારે તે સાસરે પાછા જવાની વાત કરે, ત્યારે કઈ માની આંખમાં આંસુ ન આવે? મંજુલાબેનની આંખો પણ ભીની થઈ ગઈ. ગળગળા અવાજે તેમણે કહ્યું, “અરે બેટા, હજુ તો કાલ જ લગ્ન પત્યા છે. તું આવી ત્યારથી તો બસ લગ્નની દોડાદોડી જ કરી છે. ક્યાં આરામ મળ્યો છે તને? ત્રણ-ચાર દિવસ આરામ કરી લે ને પછી જાજે આરામથી તારા સાસરીમાં.”
માતાનો પ્રેમ અને આંખોમાં ઉમડતા આંસુ જોઈને નેહાનું પણ હૃદય ભરાઈ આવ્યું, પણ તે પોતાની વાત પર મક્કમ હતી. તેણે મંજુલાબેનના હાથ પકડીને કહ્યું, “ના મમ્મી, હવે મારે ખરેખર જવું પડશે. ત્યાં પણ મારી જવાબદારીઓ છે. ઘર, પરિવાર… બધું છે મારું ત્યાં. અને આમ પણ, સાસરીવાળાઓએ આટલા દિવસ ચલાવી લીધું છે. હવે હું આજે જ મારા ઘરે જઈશ.” નેહાના અવાજમાં મક્કમતા હતી, જે તેની પુખ્તતા અને જવાબદારીનું ભાન દર્શાવતી હતી.
વાત કરતાં કરતાં નેહાએ પોતાના પર્સમાંથી એક નાનું, સીલ કરેલું કવર કાઢ્યું. તેણે તે કવર મંજુલાબેનના હાથમાં મૂક્યું અને કહ્યું, “મમ્મી, આ લે. તું જ્યારે એકલી હોય અને શાંતિથી બેઠી હોય ત્યારે આ કવર ખોલીને નિરાંતે વાંચજે. વાંચીને વિચારજે… અને જો તને મારું કહેવું સાચું લાગે, તારા મનને સ્પર્શે, તો આનો અમલ પણ કરજે.” આટલું કહીને નેહા ઊભી થઈ અને મંજુલાબેનના ગળે લાગી. માતા-દીકરી બંનેની આંખોમાં આંસુ હતા, વિદાયનું દુઃખ અને એક અનોખી લાગણીનો પ્રવાહ વહી રહ્યો હતો.
સાંજે, અમર અને તેની નવપરિણીત પત્ની પ્રિયા બહાર ફરવા માટે ગયા. ઘરમાં શાંતિ પથરાઈ હતી. મંજુલાબેન સોફા પર બેઠા હતા, તેમના મનમાં નેહાની વાત અને તેણે આપેલા કવરનો વિચાર ઘૂમરાઈ રહ્યો હતો. થોડી વાર પછી, તેમણે ધીમેથી તે કવર ખોલ્યું. અંદરથી એક કાગળ નીકળ્યો, નેહાના અક્ષરોમાં લખેલો પત્ર. મંજુલાબેને પત્ર ખોલ્યો અને વાંચવાનું શરૂ કર્યું…
પ્રિય મમ્મી,
કેમ છો? આશા છે કે લગ્નની બધી દોડધામ પછી તું હવે થોડી હળવી થઈ હઈશ.
મમ્મી, હું ખુબ જ ખુશ છું! તારી ખુશી જોઈને મને આનંદ થાય છે. અને આજે તારા માટે તો એક ખાસ દિવસ છે ને! એક માતા તરીકે તો તું મારી સાથે હંમેશા હતી, પણ આજે તું ખરા અર્થમાં ‘સાસુ’ બની છે! આમ તો મારા લગ્ન પછી પણ તું એક દીકરીની વિદાય કરીને સાસુ બની હતી, પણ આજે તો ઘરના આંગણે એક નવી વહુ, એક દીકરી જેવી પ્રિયાને લાવીને સાસુ બની છે. આ અહેસાસ જ કેટલો અલગ છે!