થોડા જ સમયમાં, નીતાને અચાનક માતાના હાથની ચાની પરિચિત સુગંધ આવવા લાગી. તરત જ તેને ભાન થયું કે માતા તો આ જગતમાં રહ્યા નથી. તે ઝબકીને જાગી ગઈ અને સામે જોયું તો પ્રિયા ઊભી હતી.
ઘડિયાળ પર નજર નાખી તો સવારના સાત વાગ્યા હતા. નીતાએ આશ્ચર્ય સાથે પૂછ્યું: “અરે પ્રિયા, આટલી વહેલી સવારે? કંઈ કામ હતું?”
પ્રિયાએ સ્નેહથી જવાબ આપ્યો: “અરે દીદી, કોઈ કામ નથી. હું માત્ર તમારા માટે ચા લઈને આવી છું. તમે નહાઈને તૈયાર થઈ જાઓ. હું ત્યાં સુધીમાં નાસ્તો તૈયાર કરી રહી છું.”
નીતાએ કહ્યું: “ભલે પ્રિયા, હું હમણાં જ આવું છું.”
નીતાએ સૌથી પહેલા ચાનો ઘૂંટ ભર્યો. તેને જે સુગંધ આવી રહી હતી, ચાનો સ્વાદ પણ બરાબર તેવો જ હતો—અસલ તેની માતા બનાવતા તેવી જ. ચા પીતા પીતા તે એ જ વિચારી રહી હતી કે હું જ્યારે અહીં આવી છું, ત્યારથી ભાભી પ્રિયાએ મારી બિલકુલ માતાની જેમ જ સંભાળ રાખી છે. મારી દરેક જરૂરિયાતનું ધ્યાન રાખ્યું છે, અને જેમ માતા ચા બનાવીને જગાડતા તેમ જ ભાભીએ પણ જગાડી.
નીતાને હવે સમજાયું કે તેણે કદાચ તેની ભાભી પ્રિયાને સમજવામાં ભૂલ કરી હતી, કારણ કે પ્રિયાએ ખરેખર તેને માતાની જેમ જ સ્નેહ આપ્યો હતો.
નીતા જ્યારે પણ પિયર આવતી ત્યારે સવારના નાસ્તામાં ગરમાગરમ ગાંઠિયા ફરજિયાતપણે સામેલ રહેતા. ચા પીને ફ્રેશ થઈને તે જેવી રૂમની બહાર નીકળી કે તેને નાસ્તાની સાથે ગાંઠિયાની પણ મીઠી સુગંધ આવી રહી હતી. નીતા ખરેખર આ બધું જોઈને ભાવુક થઈ ગઈ. લોકો જે કહે છે તે હકીકતમાં સાચું નથી, મારું પિતૃગૃહ માતાના ગયા પછી પણ પહેલા જેવું જ છે, જેવું તેમની હાજરીમાં હતું. આ વિચારથી તે અત્યંત ખુશ થઈ.
તરત જ તેના મનમાં એક વિચાર સ્ફૂર્યો. નાસ્તો કરવા બેસવાને બદલે તે સીધી રસોડામાં ગઈ અને અંદર જતાં જ બોલી ઊઠી: “મા, તમે બહાર નાસ્તો કરવા બેસો. આજનો નાસ્તો હું તમારા માટે બનાવું છું.”
અત્યાર સુધી તેણે પ્રિયાને હંમેશા ‘ભાભી’ કહીને સંબોધી હતી. આજે નવું સંબોધન સાંભળીને પ્રિયા પણ આશ્ચર્યચકિત થઈ ગઈ અને નીતા સામે જોવા લાગી. નીતાને હસતી જોઈને પ્રિયા પણ હસી પડી.
પ્રિયાએ હર્ષ સાથે જવાબ આપ્યો: “ભલે બેટા, તમે કહો એમ.” નીતાને પણ ‘બેટા’ જેવું નવું સંબોધન સાંભળવા મળ્યું. બંને નણંદ-ભાભી સાથે જ હસવા લાગ્યા. માતાના ગયા પછી નીતાના હૃદયમાં જે ખાલીપો હતો, તે આજે ભરાઈ ગયો હોય એવું લાગ્યું.