“રીવા ભાભી, તમારી એ ગુલાબી સાડી જોઈએ છે, મારી ફ્રેન્ડ પ્રિયાના લગ્ન છે.” અંજલિએ રીવાને કહ્યું, તો રીવા હસીને બોલી, “એમાં પૂછવાનું શું હોય! કબાટ ખુલ્લું જ છે, જા લઈ લે.”
અંજલિએ કહ્યું, “ભાભી, મેકઅપ પણ તમે જ કરશો.” રીવાએ પ્રેમથી કહ્યું, “ચોક્કસ, મારી નાનકડી ડોલ” અને તે ભૂતકાળના વમળમાં ખોવાઈ ગઈ.
રીવાને બે મોટા ભાઈઓ હતા, દેવેન અને મયંક. તેમનાં લગ્ન થયાં, પણ ભાભીઓ, કાજલ અને સોનલ, ક્યારેય રીવાને પ્રેમ નહોતી કરતી. તેમની મમ્મી, વિમળાબેન, સાથે પણ તેમનો વ્યવહાર સારો નહોતો. એકવાર રીવાએ કાજલ ભાભી પાસેથી એક સુંદર બેગ માંગી હતી, તો કાજલે અપમાનિત કરતાં કહ્યું હતું, “આટલી મોંઘી બેગ તારા નસીબમાં નથી. આ તો મારા પિયરથી મળી છે.”
જ્યારે દેવેન અને મયંકનો પગાર પણ સારો હતો, ઘરમાં કોઈ કમી નહોતી. વિમળાબેનની પણ સારી નોકરી હતી. પણ કાજલ અને સોનલને રીવા પસંદ નહોતી, કારણ કે રીવા દેવેન અને મયંકની લાડલી હતી. રીવા સમજદાર હતી, ક્યારેય ભાઈઓને ભાભીઓની ફરિયાદ નહોતી કરતી. તેના સંસ્કાર સારા હતા, તે સંબંધોમાં વિશ્વાસ રાખતી હતી.
રીવાનાં લગ્ન ધ્રુવના પરિવારમાં થયાં. ધ્રુવ ઇજનેર હતો, અને તેનો પરિવાર સમૃદ્ધ હતો. રીવાનાં લગ્ન ખૂબ ધામધૂમથી થયાં. તેનાં માતા-પિતાએ કોઈ કમી નહોતી રાખી.
રીવા અંજલિને ખૂબ પ્રેમ કરતી, ક્યારેક બહેન, ક્યારેક સખી બની જતી. સાસુમા, જાનકીબેન, રીવાના વ્યવહારથી ખુશ હતાં. તેમને સંતોષ હતો કે વહુ સારી છે, તો તેમની દીકરીનું પિયર સદા રહેશે. રીવા સાસરીમાં ખુશ હતી, અને તેના વ્યવહારથી બધાં ખુશ હતાં.
લગ્નના બે મહિના પછી રીવાનો જન્મદિવસ હતો, તો ધ્રુવે તેને એક સુંદર ગુલાબી સાડી ભેટમાં આપી, અને સાથે જ એક ડાયમંડની વીંટી પણ. જાનકીબેન અને સસરાજી, રમણભાઈએ પણ ભેટ આપી. રીવાનો જન્મદિવસ ખૂબ સારી રીતે ઉજવાયો, રીવાના પિયરથી પણ બધાં આવ્યાં હતાં.