લગ્ન, એક એવો સંબંધ જે બે આત્માઓને જોડે છે, જ્યાં મનમેળ અને સમર્પણ મુખ્ય હોય છે. યુવાનીમાં મિત્રોના લગ્નની વાતો સાંભળીને મને પણ એક જ વિચાર આવતો ક્યારે મારા લગ્ન થશે અને ક્યારે હું પણ એ અનુભવોમાંથી પસાર થઈશ!
આખરે મારા પણ લગ્નની વાતો શરૂ થઈ. મનમાં એક અજીબ ડર હતો, પરિવાર છોડવાનો, જાણીતા માહોલથી દૂર જવાનો. પણ સાથે જ એક નવી દુનિયામાં પ્રવેશવાનો આનંદ પણ હતો. મારું નામ આશા, અને મારા લગ્ન એક મધ્યમવર્ગીય પરિવારમાં થયા. શરૂઆતમાં બધું જ સુંદર લાગતું હતું. મારા પતિ, જેમનું નામ મેહુલ, મને ખૂબ જ આદર આપતા અને મારી નાની નાની વાતોનું પણ ધ્યાન રાખતા. પણ એનો અર્થ એ નથી કે તેઓ ક્યારેય ગુસ્સે નહોતા થતા. ક્યારેક ગુસ્સામાં ચાર વાતો સંભળાવી દેતા, “તારી સાથે લગ્ન કરીને મારું જીવન બરબાદ થઈ ગયું છે!” પણ હું જાણતી હતી કે આ માત્ર ગુસ્સો હતો, સત્ય તેનાથી વિપરીત જ હતું.
લગ્નને પાંચ વર્ષ વીતી ગયા હતા. અમારો એક દીકરો પણ હતો, જેનું નામ ધૈર્ય. જેમ જેમ જવાબદારીઓ વધતી જાય, તેમ તેમ શારીરિક આકર્ષણ અને આનંદ ધીમે ધીમે ઝાંખા પડતા જાય છે. આ ફક્ત સ્ત્રી સાથે જ નહીં, પુરુષ સાથે પણ થાય છે. અમારો સંબંધ પણ આ જ તબક્કામાંથી પસાર થઈ રહ્યો હતો.
અચાનક દેશમાં મહામારીનો પ્રકોપ ફાટી નીકળ્યો. મેહુલ, જે એક મોટી હોટલમાં મેનેજર તરીકે કામ કરતા હતા, તેમની નોકરી જતી રહી. આગામી બે વર્ષ અમે ખૂબ જ મુશ્કેલીથી વિતાવ્યા. પરિસ્થિતિ એટલી ખરાબ થઈ ગઈ કે અમારે અમારી જૂની સ્કૂટી પર મોમોસ વેચવા પડ્યા.
પણ દુઃખના આ સમયમાં એક વાત ખૂબ જ વધી, અમારું એકબીજા પ્રત્યેનું સમર્પણ. એક પુરુષ પોતાના પરિવારને ખુશ રાખવા માટે શક્ય તમામ પ્રયાસો કરે છે, પણ જો કોઈ કારણસર તે આ કામ ન કરી શકે તો એ તેની ભૂલ નથી, એ તો સમયની ભૂલ છે.