પત્નીએ સાસુને વૃદ્ધાશ્રમમાં મોકલ્યા ત્યારે સાસુને ત્યાં જઈને વિચાર આવ્યો કે, વર્ષો પહેલા તેને તેની સાસુ સાથે પણ આ જ રીતે…

વૃદ્ધાશ્રમના શાંત વાતાવરણમાં 85 વર્ષના માલાજી બારી પાસે બેઠા હતા, પોતાના ભૂતકાળની યાદોમાં ખોવાયેલા હતા. તે દિવસો તેની આંખો સામે જીવંત થયા જ્યારે તેણીએ તેના પતિ સાથે નવું જીવન શરૂ કર્યું. તે સમયનો પ્રેમાળ બંધન અને તેમની દુનિયા, બધું જ સુંદર હતું. તેના લગ્નની મીઠી યાદો વિશે વિચારતા તેના હોઠ પર સ્મિત આવી ગયું.

માલાજીને યાદ આવ્યું કે કેવી રીતે તેમના સાસરિયાઓએ તેમને દીકરી તરીકે જ ગણ્યા હતા. તેના સાસુ તેને ઘરના દરેક નાના-મોટા કામ શીખવતા અને તેના સસરા હંમેશા પિતાની જેમ જ તેનું ખાસ ધ્યાન રાખતા. આ સ્નેહ અને નિકટતાને યાદ કરીને માલાજીએ રાહત અનુભવી, પરંતુ આ સુખદ સંસ્મરણો સાથે કેટલીક દર્દનાક યાદો પણ ઉભરાવા લાગી.

તે ક્ષણો પણ તેના મગજમાં ચમકી જ્યારે તેણે સ્વાર્થથી ભૂલ કરી હતી. સસરાના અવસાન પછી માલાજીએ મિલકતનો હક્ક પોતાના નામે કરી લીધો અને મિલ્કત પોતાના નામે થઈ ગયા પછી તે પોતાની સાસુને ગામ મોકલવા મક્કમ હતી. પતિની વારંવારની વિનંતી હોવા છતાં પત્નીએ કહે જ રાખ્યું ઘણી આજીજી કરી કે માતાને ગામડે નહીં ફાવે તેને અહીં રહેવા દો, પણ અંતે સાસુએ શહેર છોડવું પડ્યું. ગામમાં થોડા મહિના એકલવાયું જીવન જીવ્યા પછી તેની સાસુનું અવસાન થયું.

સમયની સાથે માલાજીએ રાહિલને મોટો થતો જોયો અને તેના જીવનમાં વહુનો પ્રવેશ થયો. પરંતુ જ્યારે રાહિલની પત્નીએ ઈતિહાસનું પુનરાવર્તન કરતા માલાજીને વૃદ્ધાશ્રમનો રસ્તો બતાવ્યો ત્યારે તેના પુત્રએ પણ કોઈ વિરોધ ન કર્યો. તે તેના બાળપણની ઘટનાઓનો સાક્ષી હતો, જ્યારે તેની માતાએ તેની સાસુને આવી જ પરિસ્થિતિમાં મૂક્યા હતા.

હવે વૃદ્ધાશ્રમમાં એકલા બેસીને માલાજીના મનના આંગણામાં પસ્તાવાના વાદળો ઘેરાઈ ગયા હતા. તેણીને તેની ભૂલનો અહેસાસ થઈ ગયો હતો અને તે સમજી ગઈ હતી કે આજે તેણી તેના કર્મોનું પરિણામ ભોગવી રહી છે. આંખોમાંથી વહેતા આંસુ અને હ્રદયમાં વધતી પીડાએ તેને સત્યથી વાકેફ કરાવ્યું કે જીવનમાં કરેલ દરેક કાર્ય એક દિવસ અવશ્ય ફળ આપે છે.