આરોહી સુરેશભાઈની એકલૌતી દીકરી હતી. નાનપણથી જ સુરેશભાઈએ આરોહીને રાજકુમારી જેવી લાડકોડથી ઉછેરી હતી. તેના સપનાઓને પાંખો આપતા, અને હંમેશા તેના સ્વતંત્ર વિચારોને પ્રોત્સાહન આપતા.
આરોહી ફક્ત સુંદર જ નહિ, પણ બુદ્ધિશાળી પણ હતી. કોલેજમાં તે હંમેશા પ્રથમ હરોળમાં રહેતી. તેની આંખોમાં એક તેજ હતું, જે તેના ઉજ્જવળ ભવિષ્યની વાર્તા કહેતું હતું.
“આરોહી, તારા કોઈપણ સ્વપ્નોને પૂરા કરવા માટે હું હંમેશા તારી સાથે છું,” સુરેશભાઈએ એક સવારે ચા પીતાં પીતાં કહ્યું. “જો તારે અમેરિકા કે લંડન જઈને આગળ ભણવું હોય, તો મને કોઈ વાંધો નથી. તારી ભણવાની તમન્ના પૂરી થવી જોઈએ.”
પરંતુ આરોહીનું મન ભારતમાં જ રહીને કેરિયર બનાવવાનું હતું. તેણે મુંબઈની પ્રતિષ્ઠિત કોલેજમાંથી ગોલ્ડ મેડલ સાથે ડિગ્રી મેળવી અને એક મલ્ટિનેશનલ કંપનીમાં ટોચની પોઝિશન મેળવી. વાંસળીના સૂરની જેમ આરોહીના શબ્દો સુરેશભાઈના કાનમાં ગુંજતા: “પપ્પા, મને આપણા ભારતમાં જ મારો માર્ગ મળી રહ્યો છે.”
સમય પસાર થતો ગયો. આરોહી ત્રીસ વર્ષની થઈ, પણ તેના લગ્ન હજી બાકી હતા. સુરેશભાઈ અને તેમનાં પત્ની મધુબેનને એ ચિંતા સતાવતી. દીકરીનું માંગું આવે, પણ જ્યારે નોકરીની વાત આવે, ત્યારે વાત આગળ ન વધે. જાણે કે આરોહીની આત્મનિર્ભરતા જ તેના લગ્નની આડે આવતી હોય.
એક દિવસ મધુબેનના ફોન પર ઘંટડી વાગી.
“બહેન, એક સારો છોકરો છે. અમારા પાડોશીના સગા છે. વિદેશ ભણેલો છે, અને હા, નોકરી કરતી વહુ ચાલશે એમને.”
મધુબેને આશાભરી આંખે સુરેશભાઈ તરફ જોયું. અને આમ, આરોહીનું માંગું આદિત્ય સાથે નક્કી થયું. આદિત્ય એક સૉફ્ટવેર કંપનીમાં અગ્રણી પોઝિશન પર હતો. બંને મળ્યાં, વાતો કરી, એકબીજાના વિચારો સમજ્યા, અને ધીમે ધીમે એકબીજાની નજીક આવ્યાં.
શરદ ઋતુના એક સુંદર દિવસે લગ્નનાં ફેરા ફર્યા. આરોહી નવી ઝાંખી સાડીમાં સજેલી, તેના કપાળ પર ચમકતી બિંદી, અને હાથમાં મહેંદી. તેના ચહેરા પર અણમોલ ખુશી અને થોડીક શરમ હતી.
લગ્ન પછી આદિત્ય અને આરોહી શહેરમાં તેમના કામ પર પાછા ફર્યા. આદિત્યના માતા-પિતા, કુસુમબેન અને જયંતભાઈ, ગામમાં રહેતાં હતાં. જયંતભાઈ સરકારી નોકરીમાંથી નિવૃત્ત થવાનાં હતાં, એટલે એવું નક્કી થયું કે તેઓ નિવૃત્ત થયા પછી આદિત્ય અને આરોહી સાથે શહેરમાં રહેવા આવશે.
ત્રણ વર્ષ પછી, જયંતભાઈ નિવૃત્ત થયા અને કુસુમબેન સાથે શહેરમાં આદિત્ય અને આરોહીના ઘરે આવ્યા. આરોહી પોતાની કેરિયરની સાથે ઘરની પણ સંભાળ રાખતી, સાસુ-સસરાનું ધ્યાન રાખતી. સવારે વહેલી ઉઠીને સૌ માટે ગરમ ચા બનાવવાથી લઈને, રાત્રે થાકી હારીને ઘરે આવ્યા પછી પણ ઘરનું ધ્યાન રાખવું – આ બધું તે કરતી.
એક સાંજે, આરોહી ઓફિસથી ઘરે પરત ફરી રહી હતી. લિફ્ટમાં ચડતાં પહેલાં, તેણે પોતાના હાઈ હીલ્સ કાઢ્યા અને હાથમાં પકડ્યા. લિફ્ટના બારણાં બંધ થતાં જ અચાનક તેના કાનમાં આવ્યો કુસુમબેનનો અવાજ. ચોથા માળે પહોંચતાં, તે તેમના ફ્લેટના દરવાજા પાસે પહોંચી, ત્યારે કુસુમબેનનો અવાજ સ્પષ્ટ સંભળાયો.
“સાંભળો છો? આપણી વહુ દૂધમાં પાણી મિક્સ કરીને ચા બનાવે છે. મને તો કેટલીય વાર લાગ્યું છે. અને જ્યારે હું ખાલી દૂધ માંગું છું, ત્યારે પણ પાણી મેળવેલું દૂધ આપે છે.”
ક્ષણભર, આરોહીના પગ થંભી ગયા. તેના હૃદયમાં એક ઊંડો આઘાત લાગ્યો. તેણે ક્યારેય આવું કર્યું નહોતું! તેના મનમાં વિચારોનું વાવાઝોડું ચાલ્યું. ‘શા માટે?’ ‘શું હું કંઈક ખોટું કરી રહી છું?’ ‘શું તેમને મારા પર વિશ્વાસ નથી?’
તે રાત્રે, આરોહી અનિદ્રામાં રહી. સવારે તેણે એક નિર્ણય લીધો. તેણે બજારમાંથી એક નવું મોટું દૂધનું પાત્ર ખરીદ્યું અને તેને ડાઇનિંગ ટેબલ પર મૂક્યું.
“મમ્મીજી, આ દૂધ છે. જ્યારે જોઈએ ત્યારે લઈ લેજો,” તેણે મીઠાશથી કહ્યું. “અને હું આજથી, જ્યારે તમે દૂધ માંગશો, ત્યારે આખું પાત્ર લાવીશ જેથી તમે જોઈ શકો કે હું શું આપું છું.”
અઠવાડિયા પછી, આરોહીને લાગ્યું કે હવે કુસુમબેનની શંકા દૂર થઈ હશે. પરંતુ એક સાંજે ફરી, તે ઓફિસથી આવતી હતી ત્યારે તેને કુસુમબેનનો અવાજ સંભળાયો.
“આપણી વહુ રોજ ફળ લાવે છે, પણ આપણને તો નામ પૂરતાં જ આપે છે. બાકીનાં તો પોતે જ ખાઈ જાય છે.”
આરોહીના મોં પર કરુણ સ્મિત આવ્યું. તેણે બીજા દિવસે ફળ માટે એક સુંદર ટોપલી ખરીદી અને તેને પણ ડાઇનિંગ ટેબલ પર મૂકી દીધી.
“મમ્મીજી, આ ફળ છે. જ્યારે પણ ખાવાની ઇચ્છા થાય, લઈ લેજો. હું રોજ તાજાં ફળ લાવતી રહીશ.”
આ વખતે પણ કેટલાક દિવસ શાંતિ રહી. પરંતુ પછી, ત્રીજો પ્રસંગ બન્યો. કુસુમબેન આડતિયને ફરિયાદ કરતાં હતાં કે આરોહી મીઠાઈ પણ ઓછી આપે છે.