આ વખતે, આરોહીએ એક અનોખો નિર્ણય લીધો. તેણે કુસુમબેન અને જયંતભાઈના રૂમમાં જ એક નાનું ફ્રિજ મંગાવ્યું.
“મમ્મીજી, હવે આ ફ્રિજ તમારા રૂમમાં રહેશે. એમાં બધી મીઠાઈ, ફળ, દૂધ – બધું જ છે. તમારે કશું માંગવાની જરૂર નથી. તમારી તબિયત પણ સારી નથી રહેતી, એટલે વારંવાર ઊઠવું-બેસવું તમને મુશ્કેલ પડે છે. બધું તમારા રૂમમાં જ હશે.”
એ જ ક્ષણે, લિફ્ટ માટે રાહ જોતી આરોહીના કાનમાં ફરી એકવાર કુસુમબેનનો અવાજ પડ્યો.
“આરોહીમાં મને કંઈક તો ગડબડ લાગે છે…”
અને પછી, જયંતભાઈનો ગંભીર અવાજ આવ્યો.
“કુસુમ, હું ઘણા દિવસોથી જોઈ રહ્યો છું. તું વહુનો વાંક શોધવામાં વ્યસ્ત છે. તેં દૂધ માટે ફરિયાદ કરી, તો તેણે આખું પાત્ર ટેબલ પર મૂક્યું. તેં ફળની વાત કરી, તો તેણે ફળની ટોપલી રાખી. તેં મીઠાઈની વાત કરી, તો તેણે આખું ફ્રિજ અહીં મૂક્યું! તે તને મીઠાઈ એટલા માટે ઓછી આપે છે કારણ કે તને ડાયાબિટીસ છે. તે તારી ચિંતા કરે છે.”
કુસુમબેન ચૂપ રહ્યાં.
“તારો વહેમ તને ખાઈ રહ્યો છે, કુસુમ. શું તું યાદ કરે છે, જ્યારે આપણે નવા લગ્ન કર્યા હતા, ત્યારે તું પણ કેવી હતી? તને કદાચ લાગતું હશે કે દરેક વહુ તારા જેવી જ હોય છે, પણ આરોહી એવી નથી. તે પ્રામાણિક છે, મહેનતુ છે. અને તું તેનું અપમાન કરી રહી છે.”
બહાર ઊભેલી આરોહીની આંખો ભીની થઈ ગઈ. તેણે પોતાના સાસુ-સસરાને ક્યારેય ખોટી રીતે સમજ્યા નહોતા, પણ આજે તેને લાગ્યું કે તેના સસરા તેને સમજે છે.
લિફ્ટના દરવાજા ખુલ્યા, પણ આરોહી ત્યાં જ ઊભી રહી. તેણે આંસુ લૂછ્યા અને ઘરમાં પ્રવેશ કર્યો.
“નમસ્તે, મમ્મીજી. નમસ્તે, પપ્પાજી,” તેણે સ્મિત સાથે કહ્યું.
કુસુમબેનના ચહેરા પર એક અજીબ ભાવ હતો. તેઓ આરોહી તરફ જોઈ રહ્યાં હતાં, જાણે કે તેમની આંખો પહેલી વખત ખુલી હોય.
“બેટા, આજે મને તારા હાથની રસોઈ ખાવી છે,” કુસુમબેને ધીમેથી કહ્યું.
“જરૂર, મમ્મીજી. આજે હું તમારા માટે ખાસ રસોઈ બનાવીશ.”
તે રાત્રે, તેઓ બધાં એક સાથે જમ્યાં. સુવર્ણ દીપકની જ્યોત જેવી મીઠી વાતો થઈ. અને પછી, કુસુમબેને આરોહીના માથા પર હાથ મૂક્યો.
“મને માફ કર, બેટા. હું તને સમજી શકી નહીં.”
આરોહીએ તેમના હાથ પકડ્યા અને તેના ચહેરા પર મૂક્યા.
“તમારે માફી માંગવાની જરૂર નથી, મમ્મીજી. આપણે એક પરિવાર છીએ.”
જયંતભાઈ આ દૃશ્ય જોઈને હસ્યા. “વહેમનો ઈલાજ પ્રેમ છે. અને આપણા ઘરમાં પ્રેમની કોઈ કમી નથી.”
આ ક્ષણથી, કુસુમબેન અને આરોહી વચ્ચે એક નવો સંબંધ શરૂ થયો – વહેમ અને શંકાથી મુક્ત, પ્રેમ અને વિશ્વાસથી ભરેલો.