આ વાતનેય હજુ માંડ થોડા દિવસો વીત્યા હશે. ફરી એક સાંજે, એ જ ઘટના. લીલાબેન કાંતિભાઈને કહી રહ્યા હતા, “રોહન બિચારો કેટલી બધી મીઠાઈઓ લાવે છે, પણ કાવ્યા આપણને તો ચાખવા પૂરતી જ આપે છે. બાકી બધી ક્યાં જતી હશે, રામ જાણે!”
કાવ્યાના મનમાં ગડમથલ ચાલી. ‘આવું કેમ?’ પણ તેણે હિંમત હાર્યા વિના, વધુ પ્રેમ અને સમજણથી પરિસ્થિતિને સંભાળવાનો નિશ્ચય કર્યો. બીજે દિવસે, તેણે ઘરનું ફ્રિજ કાંતિભાઈ અને લીલાબેનના રૂમમાં જ ગોઠવી દીધું. નોકરી પર જતાં પહેલાં તે કહેતી ગઈ, “મમ્મીજી, પપ્પાજી, આ ફ્રિજ અહીં તમારા રૂમમાં જ રાખી દીધું છે. પાણી, દૂધ, દવાઓ કે બીજી કોઈ પણ વસ્તુની જરૂર પડે તો તમને તરત મળી રહે. બધી મીઠાઈઓ પણ આમાં જ છે. તમારા પગ દુખે છે, એટલે વારેવારે ચાલવું ન પડે. મારે કંઈ જોઈતું હશે તો હું અહીં આવીને લઈ જઈશ.”
કાવ્યા આટલું કહી નોકરી માટે નીકળી. તે લિફ્ટની રાહ જોતી બહાર ઊભી હતી, ત્યાં જ ફરી લીલાબેનનો અવાજ કાંતિભાઈ સાથે વાત કરતો સંભળાયો, “આ બધું તો ઠીક છે, પણ મને કાવ્યામાં હજુયે કંઈક તો ગરબડ લાગે છે…”
આટલું સાંભળતા જ, જાણે કાંતિભાઈની સહનશીલતાનો બંધ તૂટ્યો. તેમનો શાંત પણ દ્રઢ અવાજ આવ્યો, “લીલા, બસ કર હવે! હું કેટલાય દિવસથી જોઉં છું, તું કારણ વગર વહુનો વાંક કાઢ્યા કરે છે. હમણાં મીઠાઈ માટે તેં કહ્યું, તો તેણે આખું ફ્રિજ આપણા રૂમમાં મુકાવી દીધું. એ તને મીઠાઈ ઓછી એટલા માટે આપે છે કે તને ડાયાબિટીસ છે, તારી તબિયતનું વિચારીને! અને હવે તું કહે છે કે વહુમાં ગરબડ લાગે છે? લીલા, ગરબડ વહુમાં નહીં, તારા મગજમાં ભરાયેલા વહેમમાં છે. તું જ્યારે નવી પરણીને આ ઘરમાં આવી હતી, ત્યારે તેં જે અનુભવ્યું હશે કે જે કર્યું હશે, એ જ વિચારો તને આપણી વહુ માટે આવે છે. તને એમ લાગે છે કે આપણી વહુ પણ એવું જ કરતી હશે. પણ આ તારો ભ્રમ છે, વહેમ છે. અને સાંભળી લે, વહેમનું કોઈ ઓસડ નથી હોતું!”
બહાર ઊભેલી કાવ્યાના કાને આ શબ્દો પડ્યા. તેના હૃદય પરથી જાણે મોટો બોજ ઉતરી ગયો. અંદરથી લીલાબેનનો કોઈ પ્રત્યુત્તર ન આવ્યો. નીરવ શાંતિ છવાઈ ગઈ. કદાચ તેમના અંતરાત્માએ કાંતિભાઈના શબ્દોની સત્યતાને સ્વીકારી લીધી હતી. કદાચ તેમને પોતાની ભૂલ સમજાઈ ગઈ હતી.
એ દિવસ પછી, જાણે ચમત્કાર થયો. લીલાબેનનું કાવ્યા પ્રત્યેનું વર્તન મૂળમાંથી બદલાઈ ગયું. તેમના વ્યવહારમાં એ જ જૂની મીઠાશ અને સ્નેહ પાછા ફર્યા. કાંતિભાઈના થોડાક પણ સચોટ શબ્દોએ લીલાબેનના મનમાં ઘર કરી ગયેલા વહેમના દાનવનો નાશ કરી નાખ્યો હતો. કાવ્યાના ઘરમાં ફરી આનંદ અને શાંતિનું સામ્રાજ્ય સ્થપાયું.
આ સ્ટોરી આપણને શીખવે છે કે ધીરજ, સમજદારી અને યોગ્ય સમયે બોલાયેલા સત્ય વચનો મોટામાં મોટા વહેમના બંધનને પણ તોડી શકે છે.
જો આ વાર્તા તમારા હૃદયને સ્પર્શી ગઈ હોય, તો દરેક સાથે જરૂર શેર કરજો અને કમેન્ટમાં 1 થી 10 વચ્ચે રેટિંગ આપવાનું ચૂકશો નહીં.