કાનજીએ ધીમેથી એક ચીર ઉપાડી અને મોંમાં મૂકી. તેની આંખોમાં સંતોષનો ભાવ હતો. “અરે વાહ શેઠ. આ કેરી જેવી મીઠી કેરી મેં આજ સુધી ખાધી નથી. કેટલી સ્વાદિષ્ટ છે! આ તો અમૃત જેવી લાગે છે,” કાનજીએ કેરીના વખાણ કરતાં કહ્યું.
તેણે બીજી ચીર ખાધી અને ફરી વખાણ કર્યા. કાનજીના મોઢે આટલા વખાણ સાંભળીને વિરાજ શેઠને પણ કેરી ખાવાની ઈચ્છા થઈ ગઈ. જોકે તેઓ થાકેલા હોવાથી ફળ ખાવાનું ટાળતા હતા, પણ કાનજીના ઉત્સાહને કારણે તેમણે પણ એક નાનકડી ચીર પોતાની પ્લેટમાં મૂકી.
જેવી શેઠે એ કેરીની ચીર મોંમાં મૂકી, તરત જ તેમનો ચહેરો બદલાઈ ગયો. તેમણે ઝડપથી તે ચીર હાથમાંથી નીચે મૂકી દીધી અને મોંમાંથી ‘થૂ થૂ’ કરવા લાગ્યા.
“અરેરે. આ શું છે? કાનજી, આ કેરી તો સખત ખાટી છે. આ હાફૂસ ક્યારેય આટલી ખાટી હોઈ શકે નહીં. તે કેમ આના ખોટા વખાણ કરતો હતો? મેં તને પૂછ્યું હોત તો પણ તું તોડીને સાચું કહી શકતો હતો,” વિરાજ શેઠે થોડા ગુસ્સા અને આશ્ચર્યથી પૂછ્યું.
કાનજી શાંતિથી ઊભો રહ્યો. તેની આંખોમાં પાણી આવી ગયા.
તેણે ધીમા, પણ દ્રઢ અવાજે જવાબ આપ્યો, “શેઠ, હું માફી માંગુ છું. હા, કેરી ખાટી છે. હું એ વાતને નકારી નથી શકતો. પણ હું કેરીના સ્વાદના નહીં, પણ તમારી લાગણીના વખાણ કરતો હતો.”
વિરાજ શેઠ મૂંઝાઈ ગયા. “મારી લાગણીના વખાણ? એનો શો અર્થ?”
“શેઠ, તમે આટલા મોટા માલિક છો. આજે સવારથી હું થાકીને આવ્યો, તો તમે મને આરામ આપ્યો. તમે મને એવાં મોટા હોટેલમાં જમાડ્યો, જે મેં ક્યારેય જોઈ પણ નહોતી. અને હવે, તમે આ કેરીઓ મારા માટે ખાસ લાવ્યા, તેને પોતાના હાથે સુધારીને મને ખવડાવી રહ્યા છો,” કાનજીએ ગદ્ગદ અવાજે કહ્યું.
“આ ખાટી કેરીમાં મને ક્યાંક મીઠાશ લાગી, તો એ સ્વાદ કેરીનો નહીં, પણ તમારા હાથનો સ્પર્શ હતો, શેઠ. તમારી લાગણી હતી. તમે હંમેશા મને સારું જ આપ્યું છે. આજે એક દિવસ કેરી ખાટી નીકળી તો શું થઈ ગયું? જે સંબંધમાં આટલી બધી આત્મીયતા હોય, ત્યાં એક નાનકડી ખામીને કઈ રીતે જોઈ શકાય? મારા માટે તો આ સ્વાદ તમારા પ્રેમની મીઠાશ છે, તેથી મેં વખાણ કર્યા,” કાનજીએ સ્પષ્ટતા કરી.
વિરાજ શેઠ આ સાંભળીને સ્થિર થઈ ગયા. તેમને ખ્યાલ આવ્યો કે કાનજી માત્ર એક નોકર નહીં, પણ તેમના જીવનની સાચી મૂડી છે. તેમની આંખોમાં આવેશ નહોતો, માત્ર ગહન સ્નેહ હતો. તેમણે કાનજીના ખભા પર હાથ મૂક્યો. તે કેરીની ખાટાશ ક્ષણભરમાં તેમના હૃદયમાં પ્રેમની મીઠાશમાં પરિવર્તિત થઈ ગઈ.
આ ઘટના વિરાજ શેઠ માટે એક મોટો બોધપાઠ બની ગઈ. જીવનમાં સ્વાદ કે વસ્તુઓની ગુણવત્તા કરતાં પણ વધારે મહત્ત્વ એ વ્યક્તિની લાગણીનું હોય છે, જે આપણને તે વસ્તુ પ્રેમથી પીરસે છે. રોજબરોજ આપણને જમાડનારી માતા હોય કે પત્ની, જો ક્યારેક તેમની રસોઈમાં ઓટ આવી જાય, તો તેમની પાછલી મહેનત અને પ્રેમને યાદ કરવાથી, સાહેબ, ખાટી રસોઈ પણ મધુર લાગવા માંડે છે. આ સંબંધોની સચ્ચાઈ છે.
જો આ સ્ટોરી તમને પસંદ પડી હોય તો દરેક લોકો સાથે શેર કરજો, તેમજ કમેન્ટમાં 1 થી 10 ની વચ્ચે રેટિંગ પણ આપજો.