એક વખત એક ભિખારી હતો. એ ભિખારી કોઈપણ ટ્રેનમાં બેસી જઈને મુસાફરો પાસેથી ભીખ માંગતો. અમુક લોકો તેને ભીખ આપતા તો અમુક લોકો તેને ભીખ ન આપતા.
ક્યારેક આ ભિખારી ને ભીખ માં સારું એવું મળી જતું જેનાથી તે આખો દિવસ ભોજન કરી શકતો. તો ક્યારેક પૂરતું ન મળવાથી તેને ભૂખ્યો પણ રહેવું પડતું.
એક વખત ભીખ માંગતા માંગતા તે એક ટ્રેન મા ચડી ગયો. એમાં એને એક સુટ પહેરેલો વ્યક્તિ જોયો, આથી તેને થયું કે આ વ્યક્તિ વેપારી જેવો લાગી રહ્યો છે તેની પાસે ઘણા પૈસા હશે અને તે ભીખ પણ વધારે આપશે.
તે ત્યાં જઇને ભીખ માંગવા લાગ્યો. પેલો માણસ ત્યાં જ ઊભો હતો. થોડી વાર પછી પેલો સુટ પહેરેલો વ્યક્તિ ભિખારી પર તાડુક્યો કે ના તો પાડી તને તો પણ કેમ અહી ઊભો છે. જતો રે… પણ ભિખારી એ કીધું આપો ને સાહેબ હું જમ્યો પણ નથી. ત્યારે પેલા માણસે કહ્યું “હું તને આપું પણ બદલામાં તું મને શું આપીશ?”
ભિખારી એ કહ્યુ કે મારી પાસે તમને દેવા માટે કંઇ નથી. અને ત્યાંથી ચાલ્યો ગયો.
થોડી વાર પછી ભિખારી એ ટ્રેન ની નીચે ઉતરીને વિચાર્યું કે મારી પાસે દેવા માટે શું છે?
ત્યાં જ એને એક ફૂલ નો છોડ દેખાયો. તેને થોડા ફૂલ તોડી નાખ્યા અને પછી જ્યારે કોઈ તેને ભીખ આપે તો તે તેને ફૂલ આપતો. લોકો ને પણ આ ગમવા લાગ્યું કે આ ભિખારી બધા કરતાં કેટલો અલગ છે. લોકો એને વધુ પૈસા આપવા લાગ્યા. થોડા દિવસો પછી ટ્રેન માં જ પેલો સુટ પહેરેલો માણસ પાછો તેને મળ્યો, ત્યારે ભિખારી એ તેની પાસે જઈને કીધું કે સાહેબ મને ભીખ આપો મારી પાસે આજે તમને દેવા માટે કંઇક છે.