સાંજ ઢળી ચૂકી હતી. અર્જુન પોતાના રૂમ પર પહોંચી આરામ કરવા લાગ્યો. તેનો રૂમ પાર્ટનર મિત્ર તે સમયે પોતાની ડ્યુટી પર હતો.
લગભગ રાત્રે ૧૧ વાગ્યે અર્જુનના ફોનની ઘંટડી વાગી. સામે છેડે માનવનો ગભરાયેલો અવાજ હતો, “ભાઈ, તેં મારા મા-બાપને ક્યાં બેસાડ્યા હતા? તેઓ હજુ સુધી ઘરે પહોંચ્યા નથી! મને ક્યાંય મળતા નથી!”
અર્જુન આ સાંભળી ચોંકી ગયો. તેણે તરત જ માનવને કહ્યું, “શું વાત કરે છે! મેં તેમને સ્ટેશન પર જ ઊતારીને ફોન કર્યો હતો. તારી પત્ની આવવાની હતી લેવા.”
માનવનો ગભરાટ વધતો જતો હતો. અર્જુને તાત્કાલિક પોતાના રૂમ પાર્ટનર મિત્રને જગાડ્યો અને પરિસ્થિતિ સમજાવી. બંને જણા તાત્કાલિક કપડાં પહેરી સ્ટેશન તરફ રવાના થયા.
રાત્રે ૨ વાગ્યે તેઓ સ્ટેશન પહોંચ્યા. અર્જુને માનવને ફોન કર્યો, “માનવ, ક્યાં છો? અમે પણ સ્ટેશન પર આવી ગયા છીએ. ચાલો સાથે મળીને શોધીએ.”
માનવ પણ ત્યાં જ ક્યાંક આસપાસ હાંફળો-ફાંફળો શોધી રહ્યો હતો. અર્જુન, તેનો રૂમ પાર્ટનર મિત્ર અને માનવ – ત્રણેય મળ્યા અને સ્ટેશનના ખૂણે ખૂણા ફરી વળ્યા, પૂછપરછ કરી, પણ રમણભાઈ અને કમળાબેનનો કોઈ પત્તો લાગ્યો નહીં.
માનવ વારંવાર પોતાની પત્ની કવિતાને ફોન કરી રહ્યો હતો, પણ તેણે એક પણ વાર ફોન ન ઉપાડ્યો. માનવ અને કવિતા વચ્ચે મા-બાપના અચાનક આવવા બાબતે જ કંઈક મોટો ઝઘડો થયો હતો, અને કદાચ એટલે જ કવિતા તેમને લેવા આવી ન હતી. વૃદ્ધ દંપતી અજાણ્યા શહેરમાં, અજાણ્યા સ્ટેશન પર રાહ જોઈને બેઠું હતું, તેમની આશા ઠગારી નીવડી હતી.
શોધી શોધીને થાકી હારીને ત્રણેય જણા એક જગ્યાએ બેસી પડ્યા. સવાર થવા આવી હતી. હવે વધુ રાહ જોવાનો કોઈ અર્થ ન હતો. અર્જુને માનવને કહ્યું, “માનવ, હવે આપણે નીકળવું પડશે. ડ્યુટી પર જવા માટે મોડું થઈ જશે.”
ભારે હૈયે અર્જુન અને તેનો રૂમ પાર્ટનર મિત્ર ત્યાંથી નીકળી ગયા. માનવ પણ હતાશ થઈને પોતાના રૂમ પર પાછો ફર્યો.
બીજા દિવસે સવારે માનવનો ફોન આવ્યો. તેના અવાજમાં રાહત અને આશ્ચર્યનો મિશ્ર ભાવ હતો. “ભાઈ, મા-બાપુજી તો રાત્રે જ ગામ પાછા વળી ગયા હતા! અમે આજે ગામમાં જ છીએ.”
અર્જુનને હાશ થઈ, પણ મનમાં પ્રશ્ન થયો કે આખી રાત સ્ટેશન પર રાહ જોયા પછી, ન મળ્યા પછી, તેઓ પાછા કેવી રીતે અને કેમ વળ્યા?
અર્જુને માનવને કહ્યું કે તે રમણભાઈ સાથે વાત કરાવી આપે. ફોન રમણભાઈને આપવામાં આવ્યો.
અર્જુને પૂછ્યું, “દાદાજી, મેં તમને કહ્યું હતું કે અહીં જ બેસજો, તમે ક્યાં જતા રહ્યા હતા?”
રમણભાઈનો અવાજ ભારે થઈ ગયો. તેમનાથી બોલી શકાયું નહીં અને તેઓ ધ્રુસકે ધ્રુસકે રડી પડ્યા. આંખમાં આવેલા ઝળઝળીયાંને અટકાવવાનો વ્યર્થ પ્રયાસ કરતાં તેમણે કહ્યું, “બેટા… આપણા નસીબમાં ધક્કા ખાવા જ લખ્યા છે. બાળપણમાં મા-બાપ વયા ગયા, અને ઘડપણમાં દીકરાને વહુ લઈ ગઈ…”
તેમનો અવાજ તૂટી ગયો હતો. “અમારી પાસે બીજો કોઈ રસ્તો જ ન હતો બેટા… અજાણ્યા શહેરમાં, જ્યાં અમારા દીકરાએ જ અમને ઓળખ્યા નહીં, ત્યાં રોકાઈને શું કરવું હતું? પોતાની આબરૂ બચાવવા માટે, કોઈને કંઈ પણ કહ્યા વગર, અમે ચૂપચાપ પાછા વળી ગયા…”
રમણભાઈના શબ્દો અર્જુનના કાનમાં પડઘાતા રહ્યા. શહેરની આંધળી દોટમાં, આધુનિક સંબંધોની જાળમાં ફસાયેલા એક દીકરા અને વહુ સામે, પોતાના જ સંતાનને મળવા આવેલા વૃદ્ધ મા-બાપની શું હાલત થઈ શકે છે, તેનું આ કરુણ દ્રષ્ટાંત હતું. નસીબના ધક્કા ખાઈને, છેવટે તેઓ પોતાની જ આબરૂ અને સ્વાભિમાન બચાવવા માટે પોતાના ઘરે પાછા ફર્યા હતા.
જો આ સ્ટોરી તમને પસંદ પડે તો દરેક લોકો સાથે શેર કરજો તેમજ આ સ્ટોરીને કમેન્ટમાં 1 થી 10 ની વચ્ચે રેટિંગ પણ આપજો.