જો સ્ટીલના વાસણો સંતાન આપી શકતા હોય તો ચાંદીના વાસણો તો કેટલું મોટું વળતર આપશે.થોડા સમય પછી વિજય ફરી કાનજીભાઈની દુકાને આવ્યો. આ વખતે તેના ચહેરા પર મોટી ખુશી હતી. ‘શેઠ, આજે મારી દીકરીની સગાઈ નક્કી થઈ છે. વેવાઈ પક્ષના માણસો અને જમાઈને જમાડવા માટે મારે ખાસ વાસણો જોઈએ છે. મારે ચાંદીના ચાર જોડી વાસણો ભાડે જોઈએ છે. ‘ચાંદીના વાસણો! કાનજીભાઈનું હૃદય એક ધબકારો ચૂકી ગયું. તેમણે તરત જ ચાંદીના વાસણોનું ભાડું આસમાને પહોંચાડી દીધું. વિજયે ભાવતાલ કર્યા વિના તુરંત જ ભાડું ચૂકવી દીધું.
કાનજીભાઈએ ખુશી ખુશીમાં ચાર જોડી કિંમતી ચાંદીના વાસણો તેને સોંપી દીધા.વિજયે ખાતરી આપી, ‘કાલે સવારે હું વાસણ લઈને હાજર થઈ જઈશ.’ બીજો દિવસ કાનજીભાઈ માટે પરીક્ષાનો દિવસ હતો. તેમણે સવારમાં વહેલા દુકાન ખોલી નાખી. તેઓ અધીરાઈથી રાહ જોઈ રહ્યા હતા કે વિજય ક્યારે આવે અને માત્ર વાસણો જ નહીં, પણ ચાંદીના વાસણોના નવા ‘સંતાનો’ પણ લાવે. સવાર વીતી, બપોર થઈ ગઈ, પણ વિજય આવ્યો નહીં. કાનજીભાઈનું હૃદય ધડકવા લાગ્યું. ચાંદીના વાસણો અત્યંત કિંમતી હતા.
લોભ હવે ભયમાં પલટાઈ ગયો હતો. આખરે, તેમણે ધીરજ ગુમાવી અને વિજયનું સરનામું યાદ કરીને તેના ઘરે પહોંચ્યા. વિજયના ઘરે પહોંચતા જ કાનજીભાઈએ ગુસ્સામાં બૂમ પાડી, ‘અરે ભલા માણસ! તું ચાંદીના વાસણો પાછા આપવા કેમ ન આવ્યો? તને ખબર છે તેની કિંમત કેટલી છે?’ કાનજીભાઈને જોઈને વિજય જમીન પર બેસી ગયો અને જોર જોરથી રડવા લાગ્યો. તે શોક મનાવતો હોય તેમ માથું ધૂણાવતો હતો. કાનજીભાઈ આ દ્રશ્ય જોઈને સ્તબ્ધ થઈ ગયા. ‘શું થયું છે? રડે છે કેમ?’
વિજયે ગળગળા અવાજે કહ્યું, ‘શેઠ, તમને મારે શું કહેવું? મારા ભાગ્યમાં જ ખરાબી લખાઈ હતી. કાલે રાત્રે એક મોટી દુર્ઘટના થઈ ગઈ. તમારા જે કિંમતી ચાંદીના વાસણો હતા, તેમનું અવસાન થઈ ગયું છે. હવે હું તમને શું પાછું આપું?’ વાસણોનું અવસાન! આ સાંભળીને કાનજીભાઈનો ગુસ્સો સાતમા આસમાને પહોંચી ગયો. લોભનો રંગ ઉડી ગયો અને શુદ્ધ ક્રોધ જ બાકી રહ્યો.તેઓ ત્રાડ પાડીને બોલ્યા, ‘અરે! તું કોને મૂર્ખ બનાવે છે? શું વાસણનું ક્યારેય અવસાન થાય? હું તને જેલમાં પુરાવી દઈશ! મારા કિંમતી ચાંદીના વાસણો ક્યાં છે, તે બોલ!’
ત્યારે વિજય હસ્યો, પણ તે હાસ્યમાં ગજબની વ્યંગાત્મકતા હતી. તેણે શાંતિથી કહ્યું, ‘શેઠ, જ્યારે વાસણોને સંતાન થતા હતા, ત્યારે તો તમે બહુ ખુશ થયા હતા અને બે વધારાની વાટકીઓ ખુશીથી રાખી લીધી હતી. તમે એ વાત માનતા હતા કે વાસણો સજીવ છે. જો વાસણો સંતાન પેદા કરી શકતા હોય, તો શું તેમનું મૃત્યુ ન થઈ શકે? પ્રકૃતિનો નિયમ છે કે જે જન્મે છે, તે મૃત્યુ પણ પામે છે.’
વિજયના આ તર્કે કાનજીભાઈને નિઃશબ્દ કરી દીધા. તેમના મોંમાંથી એક પણ શબ્દ નીકળી શક્યો નહીં. તેમને પોતાની ભૂલ સમજાઈ ગઈ. તેમને સમજાયું કે લોભમાં આંધળા થઈને તેમણે જે મૂર્ખામીભરી માન્યતા સ્વીકારી હતી, તે જ હવે તેમના માટે સૌથી મોટી સજા બની ગઈ હતી. તે દિવસથી કાનજીભાઈ જાણી ગયા કે લોભ ક્યારેય લાભ આપી શકતો નથી. લોભીનું ધન હંમેશા લુટારાઓ ખાઈ જાય છે.
જો આ સ્ટોરી તમને પસંદ પડી હોય તો દરેક લોકો સાથે શેર કરજો, તેમજ કમેન્ટમાં 1 થી 10 ની વચ્ચે રેટિંગ પણ આપજો.