“રીવા ભાભી, તમારી એ ગુલાબી સાડી જોઈએ છે, મારી ફ્રેન્ડ પ્રિયાના લગ્ન છે.” અંજલિએ રીવાને કહ્યું, તો રીવા હસીને બોલી, “એમાં પૂછવાનું શું હોય! કબાટ ખુલ્લું જ છે, જા લઈ લે.”
અંજલિએ કહ્યું, “ભાભી, મેકઅપ પણ તમે જ કરશો.” રીવાએ પ્રેમથી કહ્યું, “ચોક્કસ, મારી નાનકડી ડોલ” અને તે ભૂતકાળના વમળમાં ખોવાઈ ગઈ.
રીવાને બે મોટા ભાઈઓ હતા, દેવેન અને મયંક. તેમનાં લગ્ન થયાં, પણ ભાભીઓ, કાજલ અને સોનલ, ક્યારેય રીવાને પ્રેમ નહોતી કરતી. તેમની મમ્મી, વિમળાબેન, સાથે પણ તેમનો વ્યવહાર સારો નહોતો. એકવાર રીવાએ કાજલ ભાભી પાસેથી એક સુંદર બેગ માંગી હતી, તો કાજલે અપમાનિત કરતાં કહ્યું હતું, “આટલી મોંઘી બેગ તારા નસીબમાં નથી. આ તો મારા પિયરથી મળી છે.”
જ્યારે દેવેન અને મયંકનો પગાર પણ સારો હતો, ઘરમાં કોઈ કમી નહોતી. વિમળાબેનની પણ સારી નોકરી હતી. પણ કાજલ અને સોનલને રીવા પસંદ નહોતી, કારણ કે રીવા દેવેન અને મયંકની લાડલી હતી. રીવા સમજદાર હતી, ક્યારેય ભાઈઓને ભાભીઓની ફરિયાદ નહોતી કરતી. તેના સંસ્કાર સારા હતા, તે સંબંધોમાં વિશ્વાસ રાખતી હતી.
રીવાનાં લગ્ન ધ્રુવના પરિવારમાં થયાં. ધ્રુવ ઇજનેર હતો, અને તેનો પરિવાર સમૃદ્ધ હતો. રીવાનાં લગ્ન ખૂબ ધામધૂમથી થયાં. તેનાં માતા-પિતાએ કોઈ કમી નહોતી રાખી.
રીવા અંજલિને ખૂબ પ્રેમ કરતી, ક્યારેક બહેન, ક્યારેક સખી બની જતી. સાસુમા, જાનકીબેન, રીવાના વ્યવહારથી ખુશ હતાં. તેમને સંતોષ હતો કે વહુ સારી છે, તો તેમની દીકરીનું પિયર સદા રહેશે. રીવા સાસરીમાં ખુશ હતી, અને તેના વ્યવહારથી બધાં ખુશ હતાં.
લગ્નના બે મહિના પછી રીવાનો જન્મદિવસ હતો, તો ધ્રુવે તેને એક સુંદર ગુલાબી સાડી ભેટમાં આપી, અને સાથે જ એક ડાયમંડની વીંટી પણ. જાનકીબેન અને સસરાજી, રમણભાઈએ પણ ભેટ આપી. રીવાનો જન્મદિવસ ખૂબ સારી રીતે ઉજવાયો, રીવાના પિયરથી પણ બધાં આવ્યાં હતાં.
અંજલિની સખી પ્રિયાના લગ્ન હતાં, અંજલિ એ જ ગુલાબી સાડી પહેરવા માગતી હતી. તેણે પૂછ્યું, તો રીવા બોલી, “ચોક્કસ, તું ખૂબ સુંદર લાગીશ.” રીવાએ અંજલિને સાડી પહેરાવી અને મેકઅપ કર્યો. અંજલિ ખુશ હતી, અને જાનકીબેન પણ ખુશ હતાં.
અંજલિ ઘરની બહાર નીકળવાની જ હતી, ત્યાં કાજલ ભાભી અને સોનલ ભાભી દેવેન અને મયંકના લગ્નનું કાર્ડ આપવા આવ્યાં. અંજલિને ગુલાબી સાડી પહેરેલી જોઈને કાજલ ભાભી રીવાને એક બાજુ લઈ ગઈ અને બોલી, “આ સાડી તો ધ્રુવે ભેટમાં આપી છે, તેં અંજલિને કેમ આપી?”
રીવાએ હસીને કહ્યું, “ભાભી, સંબંધો આવા જ હોય છે. પ્રેમ સામાનથી નહીં, પોતાનાથી હોય છે. અંજલિના પહેરવાથી સાડી ઘસાઈ નહીં જાય. બસ, એનું દિલ ખુશ થઈ જશે. જો એ ખુશ, તો હું ખુશ. આપણાં ઘરમાં તારું મારું નહીં, બધાનો સમાન અધિકાર છે. આજે તો સાડીની વાત છે, જો મારાં ઘરેણાં પણ આપવાં પડે, તો હું જરૂર આપીશ, કારણ કે અહીં પ્રેમની કમી નથી. હું સંબંધો જાળવી રાખવા માગું છું. અંજલિને કોઈ વસ્તુની કમી નથી, એના માતા-પિતા અને ભાઈ સક્ષમ છે, આ તો બસ નણંદ-ભાભીનો પ્રેમ છે.”
કાજલ અને સોનલ ચૂપ થઈ ગયાં, પણ ધ્રુવ અને જાનકીબેન ખુશ હતાં.
થોડા દિવસો પછી, અંજલિ પ્રિયાના લગ્નમાંથી પાછી આવી. તેણે રીવાને કહ્યું, “ભાભી, બધાં મારી સાડીનાં વખાણ કરતાં હતાં. અને પ્રિયાએ પણ કહ્યું કે તારી ભાભી ખૂબ સારી છે.” રીવા હસી પડી.
એક સાંજે, જ્યારે રીવા અને અંજલિ બગીચામાં બેઠાં હતાં, ત્યારે કાજલ અને સોનલ પણ આવ્યાં. કાજલ રીવા પાસે આવી અને બોલી, “રીવા, મને માફ કર. હું તારી સાથે ખરાબ વર્તન કરતી હતી.” સોનલ પણ બોલી, “હા, રીવા, અમે તારી કિંમત નહોતી જાણી.”
રીવાએ હસીને કહ્યું, “ભાભી, ભૂલી જાઓ. આપણે બધાં એક પરિવાર છીએ.” જાનકીબેન અને રમણભાઈ પણ ત્યાં આવ્યાં, અને બધાંએ સાથે મળીને ચા પીધી. રીવાએ બધાંના દિલ જીતી લીધાં હતાં, અને તેના ગુલાબી ગુલાબની સુગંધ આખા પરિવારમાં ફેલાઈ ગઈ હતી.
