અંજલિની સખી પ્રિયાના લગ્ન હતાં, અંજલિ એ જ ગુલાબી સાડી પહેરવા માગતી હતી. તેણે પૂછ્યું, તો રીવા બોલી, “ચોક્કસ, તું ખૂબ સુંદર લાગીશ.” રીવાએ અંજલિને સાડી પહેરાવી અને મેકઅપ કર્યો. અંજલિ ખુશ હતી, અને જાનકીબેન પણ ખુશ હતાં.
અંજલિ ઘરની બહાર નીકળવાની જ હતી, ત્યાં કાજલ ભાભી અને સોનલ ભાભી દેવેન અને મયંકના લગ્નનું કાર્ડ આપવા આવ્યાં. અંજલિને ગુલાબી સાડી પહેરેલી જોઈને કાજલ ભાભી રીવાને એક બાજુ લઈ ગઈ અને બોલી, “આ સાડી તો ધ્રુવે ભેટમાં આપી છે, તેં અંજલિને કેમ આપી?”
રીવાએ હસીને કહ્યું, “ભાભી, સંબંધો આવા જ હોય છે. પ્રેમ સામાનથી નહીં, પોતાનાથી હોય છે. અંજલિના પહેરવાથી સાડી ઘસાઈ નહીં જાય. બસ, એનું દિલ ખુશ થઈ જશે. જો એ ખુશ, તો હું ખુશ. આપણાં ઘરમાં તારું મારું નહીં, બધાનો સમાન અધિકાર છે. આજે તો સાડીની વાત છે, જો મારાં ઘરેણાં પણ આપવાં પડે, તો હું જરૂર આપીશ, કારણ કે અહીં પ્રેમની કમી નથી. હું સંબંધો જાળવી રાખવા માગું છું. અંજલિને કોઈ વસ્તુની કમી નથી, એના માતા-પિતા અને ભાઈ સક્ષમ છે, આ તો બસ નણંદ-ભાભીનો પ્રેમ છે.”
કાજલ અને સોનલ ચૂપ થઈ ગયાં, પણ ધ્રુવ અને જાનકીબેન ખુશ હતાં.
થોડા દિવસો પછી, અંજલિ પ્રિયાના લગ્નમાંથી પાછી આવી. તેણે રીવાને કહ્યું, “ભાભી, બધાં મારી સાડીનાં વખાણ કરતાં હતાં. અને પ્રિયાએ પણ કહ્યું કે તારી ભાભી ખૂબ સારી છે.” રીવા હસી પડી.
એક સાંજે, જ્યારે રીવા અને અંજલિ બગીચામાં બેઠાં હતાં, ત્યારે કાજલ અને સોનલ પણ આવ્યાં. કાજલ રીવા પાસે આવી અને બોલી, “રીવા, મને માફ કર. હું તારી સાથે ખરાબ વર્તન કરતી હતી.” સોનલ પણ બોલી, “હા, રીવા, અમે તારી કિંમત નહોતી જાણી.”
રીવાએ હસીને કહ્યું, “ભાભી, ભૂલી જાઓ. આપણે બધાં એક પરિવાર છીએ.” જાનકીબેન અને રમણભાઈ પણ ત્યાં આવ્યાં, અને બધાંએ સાથે મળીને ચા પીધી. રીવાએ બધાંના દિલ જીતી લીધાં હતાં, અને તેના ગુલાબી ગુલાબની સુગંધ આખા પરિવારમાં ફેલાઈ ગઈ હતી.