ત્રીજી દીકરીના જન્મની ખુશીમાં ઘરે નાનકડો મેળાવડો હતો. રસોડામાં ગરમાગરમ ભજીયાની સુગંધ પ્રસરી રહી હતી અને મહેમાનોની હળવી વાતોનો ગુંજારવ વાતાવરણમાં ભળતો હતો. પોતાના બે દીકરાઓ પર ફૂલાતી સવિતાબેન, ચાનો કપ રકાબીમાં રેડતાં, જરા તિરસ્કાર ભળેલા અવાજે પોતાના દિયર વિરેનભાઈ તરફ ફરીને બોલ્યા, “કેમ દિયરજી, આ ત્રીજી કન્યાના જન્મને વળી કયો ઉત્સવ ગણવાનો? હવે તો બસ, કરિયાવર ભેગો કરવા માંડો તો સારું, નહીંતર પાછળથી દોડાદોડી થશે.”
વિરેનભાઈના ચહેરા પર સૌમ્ય સ્મિત ફરક્યું. એમણે ભાભીની થાળીમાં પીરસાતા ગરમાગરમ ગોટા તરફ નજર રાખીને જ કહ્યું, “અરે ભાભી! તમે શા માટે ચિંતા કરો છો? ઘરમાં લક્ષ્મી પધાર્યા છે, એ ખુશી સૌ સાથે વહેંચવી તો પડે ને! અને દીકરીઓ તો પોતાનું ભાગ્ય લઈને જ જન્મે છે, એ તો ઘરને ઉજાળે.”
સવિતાબેન હોઠ મચકોડીને મૌન રહ્યા, પણ એમનું મન તો હરખાતું હતું કે દિયરને ત્યાં સતત ત્રીજી વાર પણ દીકરી જ અવતરી. પોતાને બે દીકરા હોવાનો ગર્વ એમના ચહેરા પર સ્પષ્ટ દેખાતો હતો.
થોડા દિવસોમાં મહેમાનો પોતપોતાના ઘરે ગયા. હવે ઘરમાં વિરેનભાઈ, એમના પત્ની રાધિકાબેન અને એમની ત્રણ લાડકવાઈ દીકરીઓ – મોટી મીરા, વચલી અંજલિ અને સૌથી નાની, જેનું નામ સૌએ મળીને પ્રિયા પાડ્યું હતું – જ હતાં.
સમયનું ચક્ર પોતાની ગતિએ ફરતું રહ્યું. વિરેનભાઈ અને રાધિકાબેનની ત્રણેય દીકરીઓ એકથી એક ચડિયાતી નીવડી. ભણવામાં તેજસ્વી, ઘરકામમાં માતાને મદદ કરવામાં હંમેશા તત્પર. એમની બનાવેલી સુંદર કલાકૃતિઓથી ઘરની દીવાલો શોભતી અને અભ્યાસ તથા અન્ય પ્રવૃત્તિઓમાં જીતેલા અસંખ્ય મેડલ અને ટ્રોફીઓથી કબાટ છલકાતા. દીકરીઓની મીઠી કિલકારીઓ અને નિર્દોષ હાસ્યથી વિરેનભાઈ અને રાધિકાબેનનું નાનકડું ઘર સ્વર્ગ સમાન લાગતું.
પણ સવિતાબેન તક મળે ત્યારે રાધિકાબેનને ટોણો મારવાનું ચૂકતા નહીં, “જો રાધિકા, તારી છોકરીઓ ભલે આકાશના તારા તોડી લાવે, પણ યાદ રાખજે, પરણાવતી વખતે કરિયાવર તો ગણી જ દેવો પડશે. કંઇ ભેગું કરવાનું શરૂ કર્યું કે હજી હવામા જ છો?”
રાધિકાબેન જેઠાણીની આવી વાતોથી ક્યારેક ચિંતિત થઈ જતાં, ત્યારે વિરેનભાઈ એમને હિંમત આપતા, “રાધિકા, તું ચિંતા ન કર. દીકરીઓ પોતાનું નસીબ લઈને જ આવી છે. આપણું કામ તો એમને યોગ્ય સંસ્કાર અને શિક્ષણ આપી સાચો રસ્તો બતાવવાનું છે. પછી જોજે, કોઈ દીકરાવાળા કરતાં આપણને જરાય ઓછું સુખ નહીં આપે આપણી આ ત્રણ દેવીઓ.”
જ્યારે કોઈ પરિચિત પૂછતું, “વિરેનભાઈ, ક્યાં સુધી આમ ભાડાના મકાનમાં રહેશો? પોતાનું ઘર બનાવવાનો વિચાર નથી?” ત્યારે વિરેનભાઈ ગર્વથી હસીને કહેતા, “ભાઈ, જ્યારે મારી દીકરીઓ પોતાના પગ પર ઊભી રહી જશે, ત્યારે સમજો મારું મકાન પણ બની ગયું. હાલ તો મારે ઈંટોના મકાન કરતાં મારી દીકરીઓનું ભવિષ્ય વધુ મજબૂત બનાવવું છે.”
સમય વહેતો ગયો અને વિરેનભાઈ-રાધિકાબેનની નિષ્ઠા અને દીકરીઓની મહેનત રંગ લાવી. મોટી દીકરી મીરા ભણીગણીને એક પ્રતિષ્ઠિત બેંકમાં અધિકારી બની ગઈ, વચલી અંજલિ ચાર્ટર્ડ એકાઉન્ટન્ટ (CA) બનીને એક મોટી ફર્મમાં જોડાઈ ગઈ, અને સૌથી નાની પ્રિયા એન્જિનિયરિંગ પૂરું કરીને દિલ્હીમાં એક મલ્ટીનેશનલ કંપનીમાં ઊંચા પદ પર નોકરી કરવા લાગી.
એક દિવસ મીરાએ ફોન કરીને પોતાની મોટી મમ્મી સવિતાબેનને આમંત્રણ આપ્યું, “મોટી મમ્મી, કાલે મમ્મી-પપ્પાની લગ્નની વર્ષગાંઠ છે, એટલે અમે ત્રણેય બહેનોએ એક નાનકડી પાર્ટી ગોઠવી છે. તમે બધા કાકા-કાકી અને ભાઈઓ સાથે સમયસર જરૂરથી આવી જજો.”
ત્રણેય બહેનોએ ખૂબ જ ઉત્સાહ અને પ્રેમથી બધી તૈયારીઓ કરી હતી. શહેરના એક શ્રેષ્ઠ બેન્ક્વેટ હોલ બુક કરાવ્યો હતો. જમવાના મેનુમાં પણ મમ્મી-પપ્પાની પસંદગીની વાનગીઓ ચીવટપૂર્વક પસંદ કરી હતી. અને મમ્મી-પપ્પા માટેની ભેટ – એ તો બધા માટે એક મોટું આશ્ચર્ય હતું!