વીરને લાગ્યું કે તેનું જીવન પણ આ તેલિયા બળદ જેવું જ છે. દિવસભરની દોડધામ, નાની મોટી પ્રવૃત્તિઓ – આ બધું મહેનત જેવું લાગે છે, પણ વાસ્તવમાં તે કોઈ ચોક્કસ દિશામાં આગળ વધી રહ્યું નથી. બસ, એક જ જગ્યાએ ગોળ ગોળ ફરી રહ્યું છે.
તે દિવસે વીર મોડે સુધી કિનારે બેસી રહ્યો. સામે દરિયો વિસ્તરેલો હતો, જેમાં વહાણો ક્ષિતિજ તરફ આગળ વધી રહ્યા હતા. કેટલાક વહાણો દૂર નીકળી ગયા હતા, કેટલાક હમણાં જ લંગર ઉપાડી રહ્યા હતા. દરેક વહાણનો પોતાનો કેપ્ટન હતો, જેણે તેની દિશા નક્કી કરી હતી. દરેક વહાણ કોઈ ચોક્કસ બંદર સુધી પહોંચવા નીકળ્યું હતું.
અને પોતે? પોતે હજી કિનારે જ બેઠો હતો. એક કેપ્ટન વગરનું વહાણ, ગોળ ફરતી ઈયળ, ડાબલા પહેરેલો બળદ… આ બધા ચિત્રો તેના મનમાં ઘૂમરાવા લાગ્યા. તેને લાગ્યું કે તેણે જીવનના કેટલાય મીઠા ફળ ચાખ્યા જ નથી, કારણ કે તે તેના વર્તુળમાંથી બહાર નીકળીને માંડ છ ઇંચ દૂર પડેલા ખોરાક સુધી પહોંચવાનો પ્રયાસ પણ કરતો નહોતો.
ધીમે ધીમે સાંજ ઢળી રહી હતી. દરિયાનું પાણી શાંત થઈ રહ્યું હતું. વીરની અંદરનું તોફાન પણ જાણે થોડું શમ્યું. તેણે એક ઊંડો શ્વાસ લીધો. પહેલી વાર તેને ખબર પડી કે તેના જીવનના ખાલીપાનું નામ શું હતું – તે હતું ‘ધ્યેયહીનતા’. અને પહેલી વાર તેને સમજાયું કે જો તેણે આ વર્તુળ તોડ્યું નહીં, જો તેણે પોતાના વહાણ માટે કોઈ કેપ્ટન (એટલે કે ધ્યેય) શોધ્યો નહીં, તો તેનું અંત પણ પેલી ઈયળો જેવું જ આવશે – થાક અને પસ્તાવા સાથે, જીવનના કિનારે જ ઢળી પડવાનું.
તે ઉભો થયો. સૂર્યાસ્તના આછા પ્રકાશમાં તેનો પડછાયો લાંબો થઈ રહ્યો હતો. તે પડછાયો જાણે એક પ્રશ્ન પૂછી રહ્યો હતો: “હવે કઈ દિશામાં?”
વીરના મનમાં હજી કોઈ જવાબ નહોતો, પણ પહેલી વાર એક પ્રશ્ન હતો. અને પ્રશ્નનું હોવું, એ પણ ઘણીવાર, દિશા શોધવાની પહેલી સીડી હોય છે. જોકે, એ પ્રશ્નનો જવાબ શોધવાનો રસ્તો લાંબો અને કદાચ કઠિન હતો. અને સૌથી મોટો ડર એ હતો કે શું તે વર્તુળ તોડી શકશે? કે પછી ઈયળોની જેમ ગોળ ફરતો ફરતો…
આ સ્ટોરી સારી લાગી હોય તો કમેન્ટ કરજો, અને બધા જોડે આ લેખ શેર કરજો…