માતાનો આ જવાબ સાંભળીને સોનલના કાન અને મન જાણે થીજી ગયા. તેની માતાએ પોતાની વહુ અર્ચનાને રક્ષાબંધન કરવા તેના પિયર જવાની ના નહોતી પાડી, તે વાત સોનલ તરત જ સમજી ગઈ. એક ક્ષણ માટે તેની આંખનો ખૂણો ભીનો થઈ ગયો. મનમાં એક અજાણ્યો ભાર અને ઉદાસી છવાઈ ગઈ. તેને થયુ કે પોતે પણ કેટલી ઈચ્છતી હતી પિયર જવા માટે, પણ જઈ ન શકી, જ્યારે તેની ભાભીને તેની સાસુ (જે તેની પોતાની માતા છે) દ્વારા કોઈ રોકટોક ન થઈ. સ્ત્રીના જીવનમાં પિયર અને સાસરિયા વચ્ચેની અટપટી લાગણીઓનો તેને અહેસાસ થયો.
બીજા દિવસે રક્ષાબંધનનો તહેવાર હતો, અને આજે રાત્રે જ સોનલના નણંદો, દીપ્તિ અને શ્વેતા, આવવાના હતા. નણંદો આવવાના હોવાથી ઘરમાં ઉત્સાહનો માહોલ હતો. તેમના માટે અવનવી વાનગીઓ બનાવવાની હતી, એટલે સોનલ અને તેના સાસુ કમળાબેન બંને સવારથી જ રસોડામાં વ્યસ્ત હતા. તેમણે નણંદોને ભાવતી મીઠાઈઓ, ફરસાણ અને મુખ્ય ભોજનની બધી તૈયારીઓ કરી.
રાતનો સમય થયો અને દરવાજે કોઈ આવ્યું. આશિષે દરવાજો ખોલ્યો તો સામે દીપ્તિ અને શ્વેતા ઊભા હતા, તેમના બાળકો સાથે. ઘરમાં ખુશીની લહેર દોડી ગઈ. બધાએ ભાવભર્યા આવકાર આપ્યા. સાથે બેસીને ડિનર લીધું. જમ્યા પછી, આશિષ, સોનલ, કમળાબેન, રમણભાઈ, દીપ્તિ, શ્વેતા અને તેમના બાળકો – બધા લિવિંગ રૂમમાં સાથે બેઠા હતા અને વાતો કરી રહ્યા હતા. બાળકો રમી રહ્યા હતા.
થોડી વાર પછી, દીપ્તિ ઊભી થઈ અને ધીમેથી સોનલને બોલાવીને એક રૂમમાં લઈ ગઈ. રૂમમાં પહોંચ્યા પછી, દીપ્તિએ સોનલના ચહેરા સામે જોયું અને પૂછ્યું, “ભાભી, આવતીકાલે રક્ષાબંધન છે, તો તમે તમારા પિયર નથી જવાના તમારા ભાઈને રાખડી બાંધવા?”
સોનલ થોડી ભાવુક થઈ ગઈ. તેણે તેની સાસુ કમળાબેન સાથે થયેલી વાત અને પોતે કેવી રીતે પિયર જવાનું કેન્સલ કર્યું તે બધું દીપ્તિને વિસ્તારપૂર્વક જણાવ્યું. તેણે કહ્યું, “હા દીદી, મમ્મીએ કહ્યું કે તમે લોકો આવવાના છો અને પછી તમને જમવાનું બનાવવામાં કે બીજા કામમાં અગવડ ન પડે, એટલે મેં વિચાર્યું કે આ વખતે નહીં જાઉં. તમારી સગવડ મારા માટે વધુ મહત્વની છે.”
સોનલની વાત સાંભળીને દીપ્તિની આંખોમાં ભાભી પ્રત્યે આદર અને પ્રેમ છલકાઈ ગયો. તેણે તરત જ સોનલનો હાથ પકડીને કહ્યું, “અરે ભાભી! આ શું કહો છો? અમારે જેમ રક્ષાબંધન છે, અમારા ભાઈ છે, તેમ તમારા પણ ભાઈ છે ને! તમને પણ રક્ષાબંધન છે. તમે કેમ ન જાવ? તમે જરા પણ સંકોચ રાખ્યા વિના તમારા પિયર જાવ અને ભાઈને રાખડી બાંધી આવો. મમ્મીની ચિંતા કરશો નહીં, તેમને હું સમજાવી દઈશ.”
આટલું કહીને દીપ્તિએ તરત જ પોતાનો મોબાઈલ કાઢ્યો. બીજા દિવસે, રક્ષાબંધનના વહેલી સવારની, સોનલની ટ્રેન/બસની ટિકિટ શોધી અને ફટાફટ બુક કરી આપી. ટિકિટનો મેસેજ સોનલના ફોનમાં મોકલીને દીપ્તિએ સ્મિત સાથે કહ્યું, “લો ભાભી, તમારી ટિકિટ થઈ ગઈ! હવે કાલે સવારે વહેલા તૈયાર થઈને નીકળી જજો. જરા પણ ચિંતા નહીં કરતા, મમ્મીને સમજાવવાની જવાબદારી મારી. તેમને જરા પણ ખોટું નહીં લાગે, હું બધું સંભાળી લઈશ.”
નણંદ દીપ્તિની આટલી સમજદારી, પ્રેમ અને ઉદારતા જોઈને સોનલની આંખો ફરી ભીની થઈ ગઈ, પણ આ વખતે આંસુ ખુશીના હતા. તે પોતાની લાગણી રોકી ન શકી અને દીપ્તિને ભેટી પડી. સોનલના ખભા પર પડેલા આંસુનો સ્પર્શ થતાં જ દીપ્તિ સમજી ગઈ કે તેની ભાભી કેટલી ખુશ થઈ ગઈ છે. બંને થોડી વાર સુધી એકબીજાને ભેટી રહ્યા.
પછી દીપ્તિ સોનલ સાથે બહાર આવી. તેણે તેની માતા કમળાબેનને બધી વાત સમજાવી. તેણે નરમાશથી કહ્યું, “મમ્મી, આપણે જેમ રક્ષાબંધનમાં પિયર જઈએ છીએ, આપણા ભાઈને રાખડી બાંધીએ છીએ, તેમ ભાભી પણ કોઈની દીકરી છે. તેમને પણ પોતાના ભાઈને રાખડી બાંધવા જવાનો પૂરો હક છે. રક્ષાબંધનનો તહેવાર બંને પક્ષે ઉજવાવો જોઈએ. ભાભી કેટલા ખુશ થશે જો તેમને રક્ષાબંધન કરવા પિયર જવા મળશે! તેમની ખુશી આપણા માટે મહત્વની હોવી જોઈએ.” દીપ્તિએ કમળાબેનને સમજાવ્યું કે તેઓ અને શ્વેતા અહીં છે, સોનલની ગેરહાજરીમાં પણ તેઓ બધું સંભાળી લેશે અને રસોઈ પણ કરી લેશે. કમળાબેન પોતાની દીકરી દીપ્તિની સમજદારી અને ઉદારતા જોઈને પ્રસન્ન થયા. તેમને પોતાની ભૂલનો અહેસાસ થયો અને તેમણે સોનલને પિયર જવા માટે ખુશી ખુશી હા પાડી.
જો આ સ્ટોરી તમને પસંદ પડી હોય તો દરેક લોકો સાથે શેર કરજો તેમજ કમેન્ટમાં 1 થી 10 ની વચ્ચે રેટિંગ પણ આપજો.