પત્નીએ સાસુને વૃદ્ધાશ્રમમાં મોકલ્યા ત્યારે સાસુને ત્યાં જઈને વિચાર આવ્યો કે, વર્ષો પહેલા તેને તેની સાસુ સાથે પણ આ જ રીતે…
માલાજીને તેમના અનુભવ પરથી ખબર પડી કે સારા કાર્યોથી શાંતિ અને સંતોષ મળે છે, જ્યારે ખરાબ કાર્યોથી દુ:ખ થાય છે. સમય સાથે તેને સમજાયું કે સંબંધોમાં પ્રેમ અને સમજ કેટલી જરૂરી છે.
વાર્તાઓની આ યાદો તેના મગજનો ભાગ બની ગઈ હતી અને હવે તે દરરોજ તે યાદોને જીવી રહી હતી. તેણીએ મનમાં સંકલ્પ કર્યો કે જો તેણીને બીજી તક મળી હોત, તો તેણીએ સાચા પ્રેમ અને સમર્પણ સાથે જીવન જીવ્યું હોત અને તેના પરિવારને વિખરવા ન દીધો હોત.
આ વાર્તાના અંતે, માલાજીએ તેમની ભૂલોમાંથી શીખેલા પાઠને આત્મસાત કર્યો છે. તેણીની ઉંમર ગમે તે હોય, તેના મનના તે ખૂણામાં હજી પણ એક નવી શરૂઆતની ઇચ્છા હતી, જ્યાં તેણી તેના કાર્યોને સુધારવા માંગતી હતી અને તેના જીવનને ફરીથી પ્રેમ અને દાનથી ભરવા માંગતી હતી. પરંતુ હવે સમય પણ ન હતો અને તેની પાસે તેના જ સંતાનો પણ ન હતા એટલે અફસોસ સિવાય કંઈ થઈ શકે તેમ નહોતું.
વાર્તાનો સંદેશ સ્પષ્ટ હતો – તમે જે વાવો છો તે જ લણશો. સાચા હૃદયથી કરેલા સારા કાર્યો અને પ્રેમની લણણી હંમેશા મીઠી હોય છે. એક માતા તરીકે, માલાજી સમજતા હતા કે પેઢીઓને પાઠ ભણાવીને વધુ સારી દુનિયાનો પાયો નાંખી શકાય છે.
