સાસરે એ પહેલી સવાર આજે પણ યાદ છે – કોઈ દીકરીએ જ લખેલું હશે, વાંચજો જરૂર
કેટલી ઝડપથી જાગી ગઈ હતી, એ વિચારીને કે ખૂબ જ મોડું થઈ ગયું છે અને ખબર નહી બધા શું વિચારશે?
એક જ રાત નવા ઘરમાં વિતાવી છે અને આટલો બધો ફેરફાર, જેમકે આકાશમાં ઉડતી ચકલીની કોઈએ સોનાના મોતીઓની લાલચ આપીને પિંજરામાં બંધ કરી દીધી હોય.
શરૂઆતના થોડા દિવસ હતો આમ જ પસાર થઈ ગયા, અમે ફરવા માટે બહાર પણ ચાલ્યા ગયા.
જ્યારે પાછા ફર્યા તો સાસુ ના આંખમાં ખુશી દેખાઈ રહી હતી, પરંતુ મને માત્ર તેના દીકરા માટે જ દેખાઈ. વિચાર્યું કે કદાચ નવો નવો સંબંધ છે, એકબીજાને સમજતા સમય લાગશે, પરંતુ સમય એ ખૂબ જ જલ્દી અહેસાસ અપાવી દીધો કે હું અહીં વહું છું, જેમ ઇચ્છું તેમ ન રહી શકું.
થોડા કાયદાઓ, મર્યાદાઓ છે જેનું મારે પાલન કરવું પડશે. ધીમે ધીમે વાત કરવી, ધીમેથી હસવું, બધા જમી લે પછી જમવા બેસવું, આ બધી આદતો જાણે કે આપોઆપ આવી ગઈ. ઘરમાં મમ્મી સાથે ક્યારેક ક્યારેક જ વાત થતી હતી, ધીમે ધીમે પિયર ની યાદ સતાવવા લાગે. સાસરે પૂછ્યું, તો કહ્યું અત્યારે નહીં થોડા દિવસો પછી.
જે પતિ એ થોડા દિવસો પહેલા મારા માતા-પિતા ને એમ કહ્યું હતું કે નજીક જ છે, ગમે ત્યારે આવી શકશે. એના સુર પણ બદલાઈ ગયા હતા.
હવે ધીમે ધીમે સમજાઈ રહ્યું હતું કે લગ્ન કોઈ રમત નથી. આમાં માત્ર ઘર ફેરવવાનું નથી, પરંતુ તમારું આખું જીવન જ બદલી જાય છે.
તમે ગમે ત્યારે તમારા પિયર નથી જઇ શકતા. ત્યાં સુધી કે જો ક્યારેય યાદ આવે તો તમારા પિયરવાળા પણ પૂછ્યા વિના આવી નથી શકતા.
